O) This place is a living hell.

O) This place is a living hell.

Een orpg samen met Sophie.

Let als lezer even op het volgende punt:

In deze orpg gebruiken we verslavingen, mogelijk zelfverminkingen en het is achttien plus. Als je hier niet tegen kan, lees vooral niet verder. 

De regels in het instituut:

- Geen pillen en drank mee naar binnen of buiten.
- Scheermessen en pincetten zijn toegestaan, maar worden afgenomen als de functie ervan misbruikt wordt. 
- Alleen bezoek toegestaan op afspraak.
- Verlof mag alleen bij een goede reden.
- Om negen uur moeten ze in hun eigen kamer zijn en om tien uur moeten ze slapen.

- Ik pas dit aan als het nodig is -

Mijn personage:
Alexandria Drews is een jongedame van zeventien jaar. Veel mensen noemen haar gewoon Alex, vooral haar vrienden. De jongedame heeft een normaal leven, maar dit werd anders toen ze dertien werd. Ze ging naar de middelbare school, waar ze wel direct gepest werd. Een paar vrienden had ze maar, drie om precies te zijn. Alleen het werd er allemaal maar niet beter op. Door al dat gepest is ze depressief geworden. Niemand wist het, ze hield het voor zichzelf. Haar concentratie op school werd slechter, net zoals haar punten. Zo was haar thuissituatie ook niet echt waar je op kon hopen. Haar moeder en vader hadden de laatste tijden veel ruzie wat uiteindelijk op een scheiding leiden. Alles werd maar slechter en slechter. Toen is Alex zichzelf gaan verminken en is slechter gaan eten. Helaas werd dit de laatste tijd vaak op gemerkt door haar vrienden, maar ook door haar moeder. Toch probeerde Alex zich er nog altijd onderuit te praten, maar het was haar vrienden en haar moeder wel duidelijk geworden. 
Nog steeds gaat het er slecht aantoe met haar. Inmiddels zijn er veel dingen aan het veranderd. Zo zijn haar kleren te groot geworden, haar lichaam is erg dun geworden en haar haar heeft ze inmiddels pastel roze geverfd. In haar vrije tijd doet ze nog steeds graag aan fotografie en tekenen.

 

Re: O) This place is a living hell.

Nathan (Nate) Walker
Nate is 18 jaar oud. Hij is relaxt en is niet het stereotype jongen waarvan mensen wel eens denken dat hij is. Hij woont al ruim 3 jaar niet meer thuis, hij heeft het er lang moeilijk mee gehad maar begint het steeds meer te accepteren. Zijn moeder overleed toen hij 12 jaar was, en hij woonde sindsdien bij zijn vader. Zijn band met zijn vader was nooit zo geweldig, maar vanaf zijn twaalfde ging het alleen maar slechter. Zijn vader raakte depressief en dronk zijn problemen weg. Zonder dat zijn vader het wist nam Nate zijn voorbeeld aan en begon te drinken. Hij begon met de verkeerde mensen om te gaan. Rond zijn veertiende kende hij mensen die hem aan de drugs kregen, met name cocaïne. Zijn vader kwam erachter dat hij zijn geld stal om zijn verslaving te kunnen betalen.  Toen hij 15 was werd hij uit huis geplaatst. Hoewel de omstandigheden bij zijn vader niet goed waren, wilde hij niet uit huis worden geplaatst. Nu woont hij in een instituut waar strenge regels gelden. 

You are born and then you die, but in between you can do anything you want. It's society that creates rules for us, but you can break out of that. 

Re: O) This place is a living hell.

Alex.
Het is een zonnige dag, maar toch lig ik op mijn bed in mijn slaapkamer. Waarom ik dat doe, dat heeft wel een reden. Mijn moeder is ondertussen mijn koffers aan het inpakken. Vandaag is de dag die ik gewoon niet had zien aankomen. De dag dat mijn moeder me weg gaat brengen, naar een instituut om precies te zijn. Blijkbaar vindt ze het nodig dat ik hier weg ga, dat ik naar het instituut ga met mijn problemen. Mijn slecht eet patroon, maar ook mijn depressief wat mijn verminkingen op mijn lichaam veroorzaakt. In al die jaren gaat mijn moeder me gewoon dumpen. Dumpen in een gebouw vol andere mensen en strenge regels, waar ik totaal niet wil zijn. Ik vind dat ik mijn probleem zelf wel kan oplossen want ja ik weet dat het niet goed is, maar ik krijg de kans niet om het zelf op te lossen. Ze dumpt me gewoon meteen alsof ze niet eens wat om me geeft. Wie dumpt zijn zoon of dochter nu in een instituut, alleen slechte ouders doen dat. Mijn moeder is blijkbaar ook gemener dan ik dacht. Ik weet dat ze van me houd, maar nu betwijfel ik het toch heel erg. Waarom? Waarom stuurt ze me weg? Dat is de veel gestelde vraag in mijn hoofd die nog steeds niet beantwoord is. Een ding weet ik wel, ik heb geen zin om te gaan. Ik wilde mijn koffers niet eens inpakken, waardoor ik nu maar wat toe zit te kijken hoe mijn moeder het aan het doen is. Toch heb ik ook nog wat spulletjes er zelf in gedaan anders zou ze die vergeten erin te doen, maar verder doe ik niks.
Pas na een tijdje is mijn moeder helemaal klaar. 'Ik ben beneden, neem nog maar afscheid van je kamer.' zegt ze. Ze loopt vervolgens mijn kamer uit, maar ze vergeet wel om mijn koffer mee te nemen. Dat was alleen maar handiger voor mij. Ik loop de badkamer nog door, net als mijn eigen kamer. Mijn mesjes stop ik nog erbij in de koffer, net als mijn scheermes. Dat moet zeker wel lukken om die binnen te krijgen. Ik haal mijn mobiel tevoorschijn en ontgrendel direct mijn scherm. -De volgende keer kunnen jullie me fijn bezoeken in het instituut, leuk. We houden nog wel contact?- verzend ik in de groepsapp van mijn vrienden en mij, nadat ik het getypt heb. Wel direct krijg ik wat lieve reacties terug van ze alle drie. Als er iets is dat ik bij ze terecht kan. Ze snappen me tenminste en maken hetzelfde een beetje mee. Ze zouden me zeker wel helpen, als ik hulp nodig heb, maar daar denk ik nu niet aan.
Ik schuif mijn gedachten opzij wanneer er iemand me roept, overduidelijk mijn moeder. 'Kom Alexandria, we moeten gaan!' roept ze. De koffer pak ik beet met mijn hand en met de andere pak ik mijn sporttas vast. Dit is het enigste wat ik meeneem, een sporttas en een koffer die dan wel helemaal vol zitten. Tsja.. ik ga nu een soort van verhuizen dus het is inderdaad een hoop wat ik mee heb, maar ik kan het niet missen. 
Met de zware tas en koffer in mijn hand, stap ik voorzichig de trap af. De twee tassen zijn zo wat zwaarder dan mij, vandaar dat ik voorzichtig doe. Beneden pak ik mijn jas, die moet ook mee al ga ik hem niet aan doen. Het is veel te heet buiten. Ondanks die hitte heb ik wel een dikke trui aan met een legging en een paar schoenen eronder aan. Dit is puur om mijn figuur te bedekken en mijn sneeën. Ik schaam me dood voor mijn lichaam, zo lelijk vind ik het gewoon terwijl ander er juist totaal anders over denken. Ze vinden me juist te dun, maar ik zie mezelf als een dik varken met lelijke littekens en verminken op haar lichaam.
'Hier laat mij.' zegt mijn moeder en neemt de koffer van me over, de sporttas moet ik wel nog zelf dragen. We lopen naar buiten toe, waar de zon gelijk fel in mijn gezicht schijnt. Zo snel mogelijk prop ik alles in de kofferbak van de auto en ga snel voorin de auto zitten. Mijn moeder komt erbij zitten en zodra we goed zitten rijd ze alweer weg. Onderweg probeert ze wat tegen me te praten, maar ik negeer het alleen maar. Mijn gedachten zitten totaal ergens anders bij. Ik ben best boos op haar. Hoe kan ze me dit nu aandoen? Ik staar wat uit het raam. Er komen teveel gedachtes in me op waardoor de tranen over mijn wangen heen rollen. Zo zit ik nog een tijdje uit het raam te staren, tot ik een beetje rustiger word, maar heel rustig blijf ik ook niet. Gewoon door de gedachten dat ik mijn moeder in haar eentje achter laat en zelf in een instituut moet waar vreselijk veel regels zijn.

 

Re: O) This place is a living hell.

Nate
Ik staar uit het raam naar buiten. Het is mooi weer, en een paar kinderen spelen buiten. Mijn blik gaat naar onze begeleiding die ze in de gaten houdt. Haar mag ik het minst. Ze is het strengst en meest chagrijnig  van allemaal, en vertrouwt ons nooit. Ik neem haar niet kwalijk dat ze ons niet vertrouwt.. maar de kinderen die buiten spelen zijn jong en doen niks, en toch kijkt ze naar hen alsof ze elk moment een pistool uit hun zak kunnen pakken en in het rond kunnen schieten. Ik zet mijn muziek wat harder en staar naar de lucht door mijn raam. Met mijn hoofd leun ik op mijn hand. Ik sluit mijn ogen en er gaat even niks anders door me heen dan de muziek die ik aan heb staan. 
Als ik de begeleiding de kinderen naar binnen zie sturen weet ik dat het tijd is. Een zucht verlaat mijn lippen en ik zet mijn muziek uit om vervolgens naar de ''woonkamer'' te lopen. We hebben onze dagelijkse bijeenkomst, of hoe je het ook wil noemen. We moeten vertellen hoe het met ons gaat en we praten meestal even. Meestal is het onzin. Ik ga zitten op de bank en kijk om me heen. Er gaan twee begeleiders bij zitten en beginnen te praten. ''Voordat we beginnen,'' zegt Monica. ''willen we nog wat mededelen. Er komt vandaag een nieuw meisje bij ons. Sommigen wisten het misschien al, ze heet Alexandria en ik wil dat jullie je gedragen en aardig tegen haar zijn.'' Ik staar wat naar de grond en luister een beetje naar wat ze te zeggen hebben. ''Wil jij beginnen?'' vraagt de andere begeleider aan de jongen die naast hem zit. ''Ja. Groen, het gaat goed,'' antwoord hij, waarna de blikken naar het meisje naast hem gaat. ''Geel, gestresst.'' zegt zij. En zo gaan we elke dag opnieuw het rijtje af. ''Groen, gaat prima'' zeg ik wanneer de bliken mijn kant op gaan. Aan het einde mag je praten over wat je dwars zit, maar daar heb ik nooit echt behoefte aan. Wanneer de bijeenkomst is afgelopen wil ik snel weer terug naar mijn kamer. Monica, de begeleider die ik absoluut niet mag, houdt me tegen. ''Vandaag en morgen mag je afwassen in plaats van degenen die aan de beurt zijn,'' zegt ze tegen me. ''Je dacht toch niet dat we vergeten waren dat je gister te laat op je kamer was?'' Ik frons mijn wenkbrauwen. ''Maar een kwartiertje ofzo, mijn huiswerk lag nog bij Tyler,'' verzin ik. Het maakt niet uit wat ik zeg, van die extra klusjes kom ik niet af. ''Laat het niet nog eens gebeuren,'' zegt ze, en loopt weg zonder nog verder in discussie te gaan. Ik zucht en loop verder naar mijn kamer. 




 

You are born and then you die, but in between you can do anything you want. It's society that creates rules for us, but you can break out of that. 

Re: O) This place is a living hell.

Alex.
Tijdens het rijden staar ik uit het raam, maar er is niet veel bijzonders te zien. Eerst rijden we mijn dorp door, waar veel huizen te zijn. Allemaal huizen en meer is er ook niet te zien. Wanneer we dan de snelweg op rijden zie ik helemaal niks meer. Bij de snelweg is niet veel bijzonders te zien. Er rijden alleen een hoop auto's over de weg heen, maar verder is er niks te zien. Aan de zijkant van de snelweg zijn soms wat bomen te zien of een huis midden in een onbewoond stuk. Het verveelt dus al snel dat uit het raam kijken.
Niet veel later ben ik er al helemaal klaar mee met het uit het raam staren. Er valt gewoon niks te zien. Mijn aandacht richt ik dus op wat anders, mijn moeder namelijk. Ze is erg geconcentreert op de weg, maar dat moet ook. We willen geen ongelukken krijgen, naja mij maakt het niet zoveel uit, maar ik gun mijn moeder het niet. Ze ziet dat ik kijk, waardoor ze ook heel even naar mij kijkt. 'Wat is er?' vraagt ze direct. Er rolt een zucht meteen over mijn lippen heen. Waarom vraagt ze dat? Ze weet toch inmiddels wel wat er is? Het lijkt me tenminste logisch. Het is logisch dat ik niet naar het instituut wil, ik weet dat ik het zelf wel op kan lossen. Ik heb die hulp niet nodig, zeker niet van een instituut. Vandaar dat ik ook wat terug mompel. 'Wat denk je dat er is?' mompel ik best op een geïrriteerde toon omdat ik ook geïrriteerd ben. Ik heb hier geen zin in. Ik heb geen zin om naar dat instituut te gaan. Dat zal zeker nog een tijdje te merken zijn aan me. Het gaat gewoon allemaal anders worden wat ik niet leuk vind, vandaar dat ik nog lang moet wennen en in die tijd ben ik misschien niet de leukste. 
Ik kijk mijn moeder weer naar elkaar, maar dat duurt nog geen vijf seconden. Ze trekt haar blik meteen weer weg. 'Het is het beste voor je.' zegt ze zacht, waarna ik zucht. 'Dat is het niet.' mompel ik. Weer kijkt ze me aan, waarna ze haar blik weer op de snelweg concentreert. 'Alex, ik weet niet wat ik met je moet doen. Ik ben bang je kwijt te raken.' zegt ze weer en een paar seconden later stromen de tranen alweer over haar wangen heen. Meteen kijk ik weg omdat ik er gewoon niet tegen kan. Ik staar maar weer naar buiten toe, terwijl ik probleem om niet naar mijn moeder te luisteren. 
Pas na zo'n twintig minuten rijden, parkeert mijn moeder haar auto voor een groot gebouw. Het gebouw is groot en ziet er erg nieuw uit, alleen aan de achterkant van het gebouw staat een hoge muur wat overduidelijk de tuin is, maar dat maakt het gebouw net een gevangenis. Dat betekend dat dit het instituut is. Mijn moeder is dan ook inmiddels al de auto uit gestapt en heeft mijn koffer en sporttas uit de kofferbak gehaalt. Ik besluit de auto-deur open te maken en stap uit. 'Kom je?' vraagt mijn moeder gelijk. Ik besluit maar achter haar aan te lopen. We lopen een voetpad op die lijdt naar de deur. Die maken we open, waardoor we gelijk bij een balie aankomen. 'Alexandria is het toch?' vraagt de mevrouw achter de balie gelijk. Ik knik naar haar. Ik kijk om me heen. Er staat hier alleen een balie, verder is er een deur, maar daar kom je overduidelijk niet uit zonder pasje. Dat betekend dat ik hier ook nog niet eens weg kan komen. Verder kon je hier ook nergens heen. Ik zucht even, ik ben benieuwd hoe de rest eruit ziet. Net een gevangenis waarschijnlijk. 
Opeens komt er iemand de hal in gelopen nadat de man met het pasje de deur open kreeg. De man steekt zijn hand naar me uit, waarna ik hem aanneem en schud. 'Michael.' zegt hij. 'Alexandria.' mompel ik dan maar en neem daarna mijn hand meteen terug. 'Ik ben je begeleider dus voor problemen kun je bij mij terecht en ik ga de gesprekjes met je voeren.' zegt de jongeman. 'Neem maar afscheid van je moeder, dan gaan we naar binnen. Een jongen hier zal je wel rondleiden.' Ik kijk naar mijn moeder. Ze komt naar me toe, waarna ze me omhelst. 'Het is het beste voor je.' zegt ze nogmaals, waarna mijn tranen over mijn wangen heen rollen. 'Ik wil niet.' mompel ik. Ze streelt door mijn haren heen. 'Ik kom je nog wel bezoeken.' zegt ze en laat me los. De jongeman, Michael wat mijn begeleider nu dus is legt zijn hand op mijn schouder. Hij pakt de sporttas, terwijl ik met de koffer rol. Mijn tranen veeg ik weg met mijn te grote trui en loop daarna mee. Ik kijk nog even achteruit en zwaai naar mijn moeder. De man houd een pasje voor een schermpje waardoor de deur open gaat en we lopen naar beneden toe. We komen in een grote ruimte terecht waar veel deuren zijn die waarschijnlijk naar kamers leiden. 'We zetten je koffers wel op je kamer neer, dan stuur ik die jongen zo wel naar je toe.' zegt hij. Ik besluit hem maar te volgen. We komen uiteindelijk op een kamer. Nummer zevenendertig om precies te zijn. Het is een kleine kamer, met een bed, bureau, bureaustoel, nachtkastje en klerenkast. 'Begin maar pas met uitpakken, de jongen komt er zo aan voor je rond te leiden.' zegt Michael en verlaat mijn kamer. Mijn koffer en mijn sporttas liggen al op mijn bed. Ik besluit maar te doen wat de man zegt en begin met de koffers uit te pakken.

 

Re: O) This place is a living hell.

Nate
Ik sla de laatste bladzijde van mijn boek om en lees het boek voor de derde keer uit. Ik hang op mijn bed. Wanneer ik de laatste bladzijden heb gelezen sla ik het boek dicht en schuif ik het onder mijn bed. Ik ga liggen en staar verveeld naar het plafond. Voor ik hier kwam, was ik nooit zo'n lezer. Ik las nooit boeken, alleen als het moest van school... en dan nog las ik het niet. Sinds ik hier ben lees ik wel eens. Het is puur om de tijd te verdrijven, er is hier veel te weinig te doen. Ik ben nog steeds geen boekenliefhebber maar een simpel wegleesboek kan nooit kwaad. Wat moet ik anders doen om mijn dagen te vullen? Ik kan niet wachten tot ik mijn school heb afgemaakt en hier eindelijk weg mag. Ik ben achttien jaar, dus ik zou hier al weg mogen, maar ik moet mijn school afmaken voor ik hier weg mag. 
Ik schrik op uit mijn gedachten als er op mijn deur wordt geklopt. ''Ja,'' wilde ik zeggen, maar mijn deur wordt al geopend voor ik toestemming kan geven dat er iemand binnen mag komen. Michael stapt mijn kamer binnen. Ik kom overeind van mijn bed, en ik ga op de rand van mijn bed zitten, ik kijk hem vragend aan. ''Het nieuwe meisje is aangekomen,'' begint hij te vertellen. ''Ik wil dat je haar rondleidt door het huis.'' Een kleine zucht verlaat mijn lippen en ik leun met mijn elleboog op mijn knie. ''Moet dat nu?'' vraag ik hem. Ik zie hoe hij licht geïrriteerd raakt als ik niet meewerk. ''Ja, ze slaapt in kamer zevenendertig, ga er maar heen.'' antwoordt hij. Hij zegt het als of hij haast heeft, alsof het heel noodzakelijk is dat ik dat nu meteen doe. Moeizaam sta ik op van mijn bed en volg ik hem de deur uit. Kamer zevenendertig... dat is hier maar een paar deuren verder. Al voordat ik het merk is Michael, die overigens ook mijn begeleider is, verdwenen. Ik loop rustig naar kamer zevenendertig en klop zacht op de deur. Ondertussen leun ik wat tegen de muur aan. Ik wacht tot het nieuwe meisje de deur opent, want ik ben wel zo vriendelijk om niet binnen te stormen in de kamer van iemand.


 

You are born and then you die, but in between you can do anything you want. It's society that creates rules for us, but you can break out of that. 

Re: O) This place is a living hell.

Alex.
Toen ik mijn kamer nog een bekeek was ik wel blij dat ik zelf wat leuke decoratie thuis mee had genomen. De kamer ziet er nogal saai uit. Te saai gewoon. Vandaar dat ik wel blij ben dat ik wat mee heb, maar natuurlijk wil ik het liefste gewoon thuis blijven. Thuis heb ik gewoon een grotere slaapkamer die er een stuk vrolijker uit ziet. Je hebt thuis ook geen strenge regels, hier wel al weet ik ze nog niet want ik heb er niks van meegekregen. Thuis is het gewoon veel leuker, gezelliger en vertrouwder dan hier. Hier ken ik helemaal niemand, iedereen is vreemd voor me. Mijn kamer is hier klein en saai en hier zit je net in een gevangenis in dit hele gebouw. Je komt hier echt niet uit. Gewoon een echte gevangenis.
Inmiddels heb ik al mijn kleren uitgepakt en die in de klerenkast gedaan. Alles heb ik op de planken gelegd en mijn schoenen hebben ik onderin de kast staan. De kast ziet er nu al gewoon een stuk voller uit. Nu is hij niet zo leeg meer, maar er is wel nog ruimte over voor meer kleren. Pas nu begin ik de rest van mijn koffer uit te pakken. Dit zijn vooral decoraties die ik mee heb genomen voor de kamer, zodat het er een stuk gezelliger uit ziet. Bijna alles hier in de kamer is wit, dus wat kleur kan er wel uit. Mijn lievelingskleur is roze dus ik heb een hoop roze decoratie. Zo begin ik eerst met het bed. Ik pak al mijn kussens, mijn deken en mijn knuffels uit de koffer, waardoor de koffer helemaal leeg is. Ik heb een hoop kussens mee. Nu ligt er alleen een saai wit kussen op bed met een saaie witte deken. Ik voeg er wat witte zachte kussens aan toe. Nu zit het er nog erg wit uit, maar daar heb ik wat op gevonden. Zo leg ik ook nog twee pastel roze hartjes kussens op mijn bed erbij. De kussens hebben de zelfde kleur als mijn haar, pastel roze. Het is gewoon mijn lievelingskleur. Vandaar dat de deken die ik nog op het bed leg ook pastel roze is. Ook mijn unicorn knuffels wat er drie zijn om precies te zijn leg ik op het bed neer. Zo is de ene ook roze, de ander wit en de andere heeft wat meer kleuren erin.
De koffer die nu helemaal leeg ik rol ik alvast onder het bed, waar ik hem ook laat staan. Ik open de sporttas die ik ook nog mee heb genomen met wat spulletjes erin om het hier wat leuker te maken. Het eerste begin ik maar met het bureau. Hier zet ik als eerste een groot wit pennenbakje neer met pennen erin. In de hoek van het hoekbureau staat al een lamp, dus daar hoef ik niks neer te zetten.  Bij het pennenbakje zet ik ook nog twee nep plantjes neer die net echt zijn. Het zijn twee roze potjes waar witte bloemetjes in zitten. Het bureau is ook nu klaar. Ik ga verder met het nachtkastje. Hier staat al een wakker op. Ik zet er nog twee verschillende lege flessen in waar galaxy kleuren in zitten en doe er ook nog een fotolijstje neer zetten. Als laatste zet ik nog wat voor het raam een, een paar kaarsen die hoogteverschillen hebben. Zo heb ik een grote witten, nog een kleine roze en nog en middelmatige roze. Daarna is mijn hele sporttas leeg. Dat betekend dat mijn hele kamer ingericht is met wat ik mee heb genomen. 
Net als de koffer leg ik de sporttas ook onder mijn bed neer, daar heb ik er geen last van. Ik besluit nog naar de badkamer te lopen, die bij mijn kamer erbij zit. De deur maak ik open en stap de badkamer binnen. Hier staat ook alles al wat ik mee heb genomen. Shampoo, tandenborstel, haarborstel enzovoort. Alles ligt hier al. Heel mijn kamer is gewoon ingericht. Ik kijk even in de spiegel, maar wend mijn blik al snel af als ik mezelf zie. Wat ben ik toch lelijk. Ik ben gewoon zo dik en gewoon lelijk met al die littekens en verwondingen.
Ik besluit al snel weer terug de kamer in de lopen en de badkamer deur weer dicht te doen. Ik zet me neer op bed. Nu nog wachten tot die jongen komt die me zal rondleiden. Eigenlijk heb ik er geen zin in. Wat zullen ze hier wel niet van me denken? Vast ook dat ik een lelijk kind ben, maar ik geef ze gelijk. Het liefst zit ik hier in mijn kamer en kom er gewoon niet meer uit. Ik wil gewoon naar huis, gewoon terug naar mijn moeder. Ik wil hier niet zijn. De tranen rollen niet veel later al over mijn wangen heen. Ik wil hier gewoon weg.
Niet veel later word ik al gestoord door een geklop op de deur. Het is me wel direct duidelijk wie het is. Die jongen voor de rondleiding. Mijn tranen veeg ik meteen weg, maar ik weet ergens toch wel dat het te zien is dat ik gehuilt heb. Dat trekt niet zo snel weg. Ik sta op. Mijn trui doe ik nog goed. Het is echt warm, maar ik ga echt geen korte broeken of iets aandoen. Dan ziet iedereen mijn zelfverminkingen. Ik houd maar een trui aan met dit warme weer met een dikke zwarte panty eronder en een paar schoenen. Zo is zeker alles verborgen. Mijn haren heb ik vandaag weer eens in een knot omdat ik het wat fijner vind. Als ik alles goed heb zitten loop ik naar de deur toe. Die maak ik open. Als de deur open is zie ik direct een jongen voor mijn neus staan. Een jongen die een kop groter is dan mij. Zonder dat ik het in de gaten heb, laat ik mijn ogen over zijn lichaam heen glijden. Van zijn gezicht tot zijn tenen, maar mijn blik blijft op zijn ogen hangen. 'Hoi..' mompel ik zacht. Ik hoop dat hij maar niet ziet dat ik zojuist gehuilt heb. Ik wil hier gewoon weg.