ORPG' || I am watching you.. (18+)

ORPG' || I am watching you.. (18+)

Met Ellytjevdb 

Ik: Alexander Jones || 17

Jij: Meisje + begin 

Not all monsters do monstrous things ~ L.M. 

Re: ORPG' || I am watching you.. (18+)

Leila Jordan || 17

Leila

"Hey, ik geraak er niet meer. Door het slechte weer rijdt mijn bus niet. We kunnen op een ander moment afspreken?" hoor ik Emma door de microfoon heen. "Ja, ja is goed", zeg ik afwezig. Ik hang op zonder verder nog iets te zeggen en laat me op het bankje zakken, waar ik een paar minuten eerder ook zat. Emma en ik zouden naar de film gaan. Zoals altijd ben ik veel te vroeg en nu geraakt Emma er niet meer. Ik kan in mijn eentje ook gaan, maar dat is minder leuk natuurlijk. Om iemand anders te bellen is het eigenlijk al te laat en wie komt er nu buiten met dit weer? Het hagelt en onweert zoals het nog nooit eerder gedaan lijkt te hebben. Met een zucht sta ik weer op, voor de zoveelste keer. Ik kan maar beter naar de zaal gaan in plaats van door het glas heen naar buiten te staren. Het is al muisstil, zelfs in het winkeltje, dus ik vermoed dat alle films al begonnen zijn. Ik kijk op mijn kaartje en zie dat ik naar zaal 8 moet. Die is helemaal achteraan en dus nog een eindje wandelen. Het is niet dat de film me erg interesseert, maar Emma wou hem graag zien. Met een zucht stap ik naar de zaal toe. Ergens rond zaal 5 trekt een man mijn aandacht. Hij doet teken naar me en automatisch stap ik naar hem toe. Wie weet scheelt er iets en kan ik hem helpen. Voor ik het weet wordt alles zwart voor mijn ogen en kan ik niet meer bewegen. Wat is dit? 
Voorzichtig open ik mijn ogen. Het eerste wat ik zie is een witte lamp op een kastje, met daarachter een witte muur. Mijn ogen schieten verder open en ik spring bijna overeind. Ik lig in een wit bed, met witte lakens. Ik bekijk mijn eigen lichaam en stel tot mijn angst vast dat ik naakt ben. Uit pure angst begin ik te gillen, maar niemand komt naar me toe. Mijn ademhaling gaat met schokken en ik heb de dekens straks rond me heen geslagen. Waar ben ik? Na iets wat een kwartier lijkt te duren durf ik uit het bed te stappen. Mijn voeten raken de koude witte vloer en er gaat meteen een koude rilling door mijn lichaam. Waar ben ik beland? Dit is niet mijn thuis en ook geen enkele plaats die ik herken. Voor me staat een tafel, met 1 stoel. Alles in dezelfde witte kleur. Ik draai me kort om naar het slaapgedeelte en stel vast dat er geen deur tussen zit. Als ik nog wat verder stap, zie ik een soort badkamer. Het is achter een muurtje, maar alsnog is alles nog steeds in dezelfde open ruimte. Alles, maar dan ook echt alles is wit. Zo wit dat ik er schrik van krijg. Nog steeds vraag ik me af waar ik ben, waar mijn kleren gebleven zijn, hoe ik hier gekomen ben en wat ik hier doe.