ORPG// Trapped

ORPG// Trapped

Dit is een orpg dat een soort van gebaseerd is op de tv serie Containment. We hebben hier onze eigen twist aan gegeven. May or may not contain 18+ material, idk yet.


Ik: Alex Walker - 25 - agent.
    Hannah Riley- 24 - dochter van een parlementslid.


Jij: Jongenman + dame & het begin


 

These voices in my head screaming "Run now", I'm praying that they're human

Re: ORPG// Trapped

Sean Jackson - 26 - Trainer
Leonie Brinly - 25 - Dokter

Sean

Ik trek mijn wapen uit de pop. De vulling valt als sneeuwvlokjes naar beneden heen. Ik veeg met de palm van mijn hand mijn zweet weg. Ik pers mijn lippen even kort op elkaar en draai een kwartje naar links. "En zo schakel je dus je vijanden uit." verklaar ik dan en kijk naar de mensen die me verbaasd aankijken. "Het is maar een pop." verklaar ik dan en schud mijn hoofd. Die mensen waren ook niet echt veel gewoon. Ooit zullen ze dit wel moeten doen als het virus zich sneller en verder zou verspreiden. Ik zucht even en lik langs mijn lippen. Mijn lippen zaten vol met scheurtje en ik had zelf een wonde op mijn gezicht van het vechten. Ik hoor mijn vriendin mijn naam roepen. "Ga maar aan de slag." zeg ik en stap naar haar toe. Ik leg mijn arm rond haar middel en druk een vlugge kus op haar lippen waarna ik mijn telefoon overneem en hem tegen mijn oor plaats. "Met Sean." mompel ik en hoor de man aan de andere kant zich voorstellen als een parlementslid. Hij wilt dat ik vandaag nog even langs kom bij hem thuis voor enkele basistechnieken van de zelfverdediging. Ik zucht even. "Ik heb veel werk." zeg ik als excuus en het was niet eens gelogen. Ik hoor zijn wanhopig stem. Hij vertelt me dan ook dat hij vader is én zijn dochter niet alleen op een wereld zoals deze wil achter laten, onbeschermd. Ik kijk naar mijn vriendin, Hayley. Ze knikt naar me. Ik pers mijn lippen kort op elkaar en ik ga uiteindelijk akkoord. "Ik ben er rond de middag." zeg ik en haak af.


Leonie

Ik laat mijn handen in mijn handschoenen glijden terwijl mijn jas ook wordt aangetrokken. Snel stap ik naar de operatietafel heen en bestudeer ik het lichaam van de vrouw. Ik pers mijn lippen kort op elkaar. Ze was een spoedgeval, maar ik weet al zeker wat er een de hand is met haar. Ze is besmet en ik kan haar niet meer helpen.. Ik zucht even en kijk naar mijn medecollega. Hij wist wat ik dacht. "Mes." zeg ik dan en neem het kleine, fijne mesje aan. Ik maak ermee een sneetje in haar buikholte en bloed stroomt eruit. Niet rood van kleur, maar zwart. Ik pers mijn lippen kort op elkaar en vraag een tangetje waarmee ik de twee stukken huid uit elkaar trek. Ik hoor rond me heen een aantal mensen kokhalzen, maar ik was er terwijl al gewoon aan geraakt. De geur die de mensen in zich hadden, was verschrikkelijk, maar de geur die de mensen hadden die besmet waren, was nog erger dan al de rest. Het rook naar rottend vlees. De ingewanden zagen er niet meer intact uit waardoor ze stierven. Alles ging binnenin kapot.. Er bestond niks tegen, maar ik was ervan overtuigd dat ik er ooit wat tegen ging vinden. Een geneesmiddel dat de hele wereld ging helpen. Ik pers mijn lippen kort op elkaar en doe een stapje naar achter. "Het is een verlore moeite." verklaar ik zuchtend en zie mijn collega knikken. "Wat nu?" vraagt hij dan en ik slik. "Zet alles maar gewoon uit." Ik stap naar de deur. "Maar.." hoor ik hem haperend zeggen. "Dan sterft ze?" Ik draai me om en knik. "Ik kan haar niet meer redden." Met deze woorden verlaat ik de operatiekamer.

Re: ORPG// Trapped

Alex had het maar moeilijk met zijn werk, hij was de enige agent die zich in het afgesloten gebied bevond. Niemand mocht de stad meer in of uit, dit was het gevolg van het uitbreken van een dodelijk virus. De regering doet ondertussen alsof er niks aan de hand is. Ze willen het er niet over hebben, en kijken niet eens meer om naar Atlanta. Iedereen die zich in het gebied bevind denkt dus daarom dat het ook maar oké is om misdrijven te plegen. Dagelijks wordt er gestolen, gedood, brand gesticht, ontvoeringen en ga zo maar door. Aangezien hij de enige agent in dit gebied is, kan hij dat niet allemaal tegenhouden. Ziekenhuizen probeerden nog gewonden of zieken te helpen, maar eigenlijk gaat dat gewoon niet meer. Mensen hebben ook nog niet door hoe gevaarlijk het virus is. 1 druppeltje bloed, of speeksel op je lichaam en je bent vrijwel meteen besmet. Ookal komt het op je arm. Daarna is het alleen nog maar aftellen tot je dood, van een medicijn is er niet en er is ook geen kans op overleven. Elke besmette is binnen 24 uur dood. Vandaar dat vele artsen al overleden zijn en er nog nauwelijks personeel over is in het ziekenhuis. Hij liep het ziekenhuis binnen, hij had afgesproken met een van de weinige artsen die nog leeft. Ze zouden gaan teamen, om nog iets van de stad te maken en een kuur te vinden voor het virus. Het ziekenhuis was overvol, Alex had daarom zijn pak aan en zijn kap voor, zodat hij zeker wist, dat geen druppeltje van wat dan ook hem kon raken.

Hannah rende voor haar leven, ze was op de verkeerde plek om de verkeerde tijd, nu zat ze hier vast in deze vreselijke stad. Allemaal mensen zaten achter haar aan, omdat ze de dochter van de premier is. Een belangrijk man in het parlement dus, ze was hier op een tripje, en nu zit ze hier vast. Aangezien de regering net doet alsof er niks aan de hand is en geen blik geven aan Atlanta, proberen ze haar te doden of te besmetten om aandacht van haar vader te vragen. Ook hij liegt het hele land voor, hij verteld iedereen dat Hannah naar Europa is op een vakantie. De overheid wil niks met Atlanta te maken hebben, en doen dus alsof het hele virus niet bestaat. Ze kan dit niet geloven van haar vader en is echt woedend. Ze is nergens meer veilig en heeft geen onderdak. Ze durft niet eens meer te slapen, door iedereen die haar achterna zit. Ook nu was ze weer op de vlucht van een groep criminelen die achter haar aan zat. Ze rende zo snel als ze kon. Ze hoorde achter zich pistolen afgaan en voelde een kogel door haar schouder heen gaan. Ze schreeuwde het uit van de pijn en rende een toko binnen. "Help!" riep ze. Ze stond midden in een klas mensen, en het zag eruit als een vechttoko. "Iemand alsjeblieft help, er zit een groep achter me aan en ik ben gewond" zei ze en rende een hoekje in en keek om zich heen. Ze was aan het kijken naar een plek waar ze zich kon verschuilen. Dit keer is het wel heel dichtbij, normaal weet ze zich nog aardig te redden.

 

These voices in my head screaming "Run now", I'm praying that they're human

Re: ORPG// Trapped

Leonie

Ik word opgeroepen doordat er iemand op me staat te wachten. Ik was de enige dokter hier. Al de rest was al overleden aan de virus door patienten die besmet waren. Ik ren de trappen af en wanneer ik in de wachtruimte kom, word ik vrijwel meteen bestormt door alle mensen die medische zorg hebben. "Rustig, iedereen komt aan de beurt." Ik probeer mijn gezicht te verbergen, maar aan alles wordt getrokken. Er konden mensen tussen zitten met het virus en ik wou echt geen kans lopen om ook besmet te worden. Ik kijk rond me heen en probeer de mensen op een rustige manier van me af te duwen. Ik kijk naar het onthaal en Fiola wijst naar een richting. Ik wurg me doorheen de massa, tot ik plots tegen iemand bots. Ik voel dat niemand me weer vast heeft dus kijk ik op. Police staat er op zijn jas geschreven en ik kijk nog wat hoger. Ik zie een knap gezicht van een jongeman. Iedereen was bang van hem wat natuurlijk niet raar was in deze tijden. "Dokter Brinly." zeg ik, maar steek mijn hand niet uit voor onze eigen veiligheid. "Je had me nodig?" vraag ik en trek vragend mijn wenkbrauwen op.

Sean 

Ik hoor schoten weerklinken op de straat, maar ik reageer er niet meer op. Ik hoorde het elke dag dus zo vreemd was het ook weer niet. Ik kijk naar Hayley die ook haar schouders gewoon ophaalt. Ik lik kort langs mijn lippen, maar wanneer dan plots een meisje binnen rent en schreeuwt dat ze gewond is, kijk ik raar op. Mijn vriendin rent er al heen en ik stap naar het straat toe. Jongens staan voor mijn neus. Kleine criminelen. "Hebben jullie een meisje gezien? Ongeveer midden 20. Ze heeft bruin haar en bruine ogen." zegt dan één man. Ik schud mijn hoofd. "Nee, niet gezien. Waarom?" Ik leun nonchalant tegen de deur. "Niets." zegt de ene man dan en rent snel verder. Ik sluit de deur en ga naar de 2 meiden. Mijn vriendin is druk bezig met haar. "En?" vraag ik en ze schudt haar hoofd. "Schotwond." zegt ze. Normaal had ik de kogel zo uit haar wonde gehaald, maar ik weet niet of ze besmet is of niet dus kijk ik haar maar wat aan. Was ze wel te vertrouwen? "Je moet wel erg belangrijk zijn als ze zo achter je aanzitten of ben je soms besmet?" vraag ik. Ik kijk naar de kleur van haar bloed. Vuurrood. Raar..

 

Re: ORPG// Trapped

hh

Re: ORPG// Trapped

Hannah hield haar adem zodat ze haar ook niet eens konden horen ademen. Ze had haar hand op haar schouder gelegd, hoe graag ze het ook zou willen uitschreeuwen van de pijn deed ze dat nu maar niet aangezien de mannen recht om de hoek stonden. Ze hoorde de jongenman voor haar liegen en vervolgens blies ze de lucht uit toen ze hoorde dat ze vertrokken. "Dankjewel, je hebt zo juist mijn leven gered" zei Hannah. Fronsend keek ze de jongen aan "Nee natuurlijk niet, ik ren al dagen voor iedereen. En als het je nog niet opgevallen was, is mijn bloed gewoon rood" antwoorde de jongen. "Ik ben blij dat je me niet herkent, en dat betekend ook waarschijnlijk wel dat ik je kan vertrouwen, maar dat weet ik maar nooit in deze stad" begon Hannah. "Ik ben al dagen op de vlucht, en het is lang geleden sinds ik een oog dicht gedaan heb. Overal om me heen proberen mensen me te besmetten en me te doden." zei Hannah. "Ik ben Hannah Riley, de dochter van de pemier. Sinds de overheid geen blik durft te geven aan Atlanta, en ze niks aan deze situatie doen, probeert iedereen me te doden of te besmetten om de regering, met mijn vader, wel een reden geeft om naar Atlanta te kijken. Ze proberen zo zijn aandacht te krijgen" legde Hannah uit. Ik ben zelfs maar mijn hotel uitgevlucht, en probeer te overleven op de straat. Zonder wapens, voorzieningen, eten en wat dan ook" zuchtte ze. "Crazy hoe ik de ene dag nog in ons landhuis ben met bediende, en alles wat ik me maar wensen kan, en de andere dag op straat moet zien te overleven met iedereen achter me aan. Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel het niet op een arrogante manier, maar het is gewoon zo lastig" zei ze.

Alex keek naar de arts die aan kwam lopen, waarschijnlijk was dat haar. De patiënten in de wachtkamer kwamen op haar af en begonnen allemaal te dringen. Hij trok zijn pistool om iedereen af te schrikken, hij zou zelf nooit schieten. "Hey, back off everyone" riep Alex er streng bij en stopte zijn pistool weer weg toen ze voor hem stond. "Alex Walker" stelde hij zich voor en stap zijn hand uit om haar hand te schudden maar trok die meteen weer terug. "Niet zo'n goed idee, gewoon om zeker te zijn" lachde hij.  "Ik had comando's gehad van mijn baas om met je samen te gaan werken" vertelde hij haar. "Ze hebben besloten dat het ziekenhuis een veilige zone gaat worden, voor de gezonden om te schuilen. Het is een heel plan, ik vertel het je wel als we in gesprek kunnen ergens, niet hier. Ze hebben een heel plan. Gelukkig zijn mijn collega's er nog om te helpen van buiten de stad, want aan de regering hebben we blijbaar ook niks" zuchte hij en keek om zich heen, hij had de patiënten wel afgeschrikt dus die zouden hen niet zo snel lastig vallen. Het was echt zwaar om als enige agent hier te zijn. Er gebeuren te veel dingen en hij kan dat niet allemaal voorkomen. Hij hoorde ook dat de dochter van de pemier in de stad was en dat iedereen haar achterna is. Hij heeft haar nog niet gezien of gehoord, dus daar bemoeide hij zich niet mee. Blijkbaar had ze zijn hulp niet nodig, en hij wist ook niet of hij haar wel zou moeten helpen. Haar vader helpt de stad ook niet dus waarom zou hij haar dan wel helpen? Al kan zij daar ook niet veel aan doen dat haar vader niet helpt.

 

These voices in my head screaming "Run now", I'm praying that they're human

Re: ORPG// Trapped

Sean

Ze blijft maar praten en praten en praten.. dat mijn hoofd er uiteindelijk gewoon pijn van begint te doen. Er kwam zoveel informatie binnen op één seconde dat ik niet meer echt kon volgen. Ik kijk Hayley aan die een wegwerpgebaar maakt. Ik had gewoon onthouden dat ze de dochter was van iemand belangrijk, verder was ik gestopt. Ik ga langs mijn haar. "We geven je wel even een bad. Dan kunnen we die wonde van jou schoonmaken. Heb je honger? Anders maak ik nog snel wat klaar." Hayley tilt het meisje op en gaat ermee naar de badkamer die tegen de trainingsruimte aangrenst. Ik schud mijn hoofd en kijk naar mijn 'leerlingen'. Ze kijken het meisje na. "Gaan jullie nog verder doen of zijn jullie nu al moe?" snauw ik hen toe en wel meteen beginnen ze weer te oefenen. Ik kijk hen aan en slik even. De wereld werd langzaam gek. Ik hoor mijn naam dan en stap de badkamer in. "Verschoon jij de wond even, je weet dat ik niet tegen bloed kan." Ik knik. Hayley stapt alweer de kamer uit en ik kijk het meisje aan. "Hoe was je naam nu ook alweer?" zucht ik en rommel in de kast. Ik haal er een EHBO- doos uit en ga naast haar zitten. Ik bestudeer de wonde. "Wel, dit gaat geen beetje pijn doen, maar veel." beken ik eerlijk en druk mijn vingers in haar wonde. Al snel heb ik de kogel te pakken en neem ik hem eruit. "Got it." zeg ik en kijk naar de wonde. "Het ergste is voorbij." stel ik haar dan een beetje gerust en begin het te ontsmetten.

Leonie

Ik kijk naar zijn pistool, dan weer naar zijn gezicht. "Geen probleem." zeg ik wanneer hij een grapje maakt over de handen te schudden. Ik luister aandachtig naar zijn uitleg. Een samenwerking. Ik knik even. "Ja, best als we dit ergens anders bespreken. Kom maar even mee." zeg ik en draai me weer om. Deze keer stap ik achter de balie heen en neem de trappen weer vanwaar ik was gekomen. Ik kijk even achterom om te zien om hij wel volgt en niet achterblijft." Ik ga kort doorheen mijn haar en ik open de deur van mijn kantoor. Wanneer hij binnen is, sluit ik de deur en ontsmet nog even snel mijn handen en armen. Ik wou dat virus écht niet. Ik ga dan achter mijn bureau zitten en veeg een lok achter mijn oor. "Goed, duss.." Ik laat me vermoeid naar achter leunen. Ik werkte me echt kapot aangezien er niet veel artsen meer waren en ik iedereen toch een kans moest geven op overleving. "Het ziekenhuis wordt een soort van thuisbasis voor alle gewonde om hier te schuilen en een kans te hebben op verzorging, toch?" vraag ik en kijk hem even aan. "Daar ben ik wel mee akkoord ja. Alle bedden zijn bijna allemaal leeg aangezien de meeste mensen zijn overleden alleen het voedsel wordt nog een klein probleempje, denk ik." Ik verstrengel mijn vingers met elkaar en laat mijn handen rusten op mijn schoot.

Re: ORPG// Trapped

"Nee bedankt, ik red me wel, ik moet alleen na dit zo snel mogelijk naar het ziekenhuis om iets na te laten kijken, maar ik weet niet of het daar wel veilig is, in verband met het virus. Ik wil niet ziek worden natuurlijk" antwoorde ze. Ze voelde een schopje en legde haar hand kort op haar buik. Dat betekende dat het waarschijnlijk wel goed ging, maar ze wilde het toch maar voor de zekerheid even hebben nagekeken. Ze is namelijk nu al 21 weken zwanger. Dat is nog een van de redenen dat haar vader zich schaamt voor haar. Vooral omdat ze niet getrouwd is en ze ook niet samen meer is met de vader. Uiteindelijk bleek hij alleen met haar te zijn voor het geld en de roem van haar vader. De zwangerschap hielp dus ook niet echt mee met het vluchten etc. Ze keek naar de jongen die de kogel uit haar schouder haalde. "Hannah, mijn naam was Hannah, maar wie ben jij?" vroeg ze. "Het spijt me, maar ik ben echt de meest talketive persoon op de aarde" glimlachde ze. "Bedankt trouwens" zei ze. "Is er iets wat ik voor jou kan doen?" vroeg ze. Wauw ze leek zo net zo'n rijk iemand die hem alles kon geven, omdat hij haar leven had gered en haar hielp. 

Alex "Wel voor de zieken en gezonden. Het gebouw hiernaast wordt een veilig gebouw voor de gezonden, waar ze geen kans op besmetting hebben, en dit wordt voor de zieken. De kelde is quarantaine, daar kijken we dan naar welk gebouw ze moeten. Ik zal het gebouw zoveel mogelijk proberen te bewaken. Kinderen, en tieners zullen voorang hebben. Vooral als ze hun ouders kwijt geraakt zijn." knikte Alex. "Ik zal zoveel mogelijk voor veiligheid zorgen, maar het is super lastig nu niemand meer om de wetten geeft en iedereen doet alsof het oorlogs gebied is. Ik ben immers in mijn eentje, en kan niet op alle plekken tegelijkertijd zijn. Ik heb er aan gedacht om wat trainers van de plaatselijke vechttoko te vragen om mijn te helpen, hen een korte politie skills cursus te geven. Zo heb ik iets meer versterking, maar volgensmijn zijn er nog maar 1 of 2 over" zuchtte hij. "En het is wel belangrijk om wel al wat vechtvaardigheden te hebben, de dingen er om  heen zijn snel geleerd" zei Alex. "Anyways, stem je in? Het gaat tijd en moeite kosten, maar zo heeft iedereen een veilige plek. Zo kunnen we de criminelen ook wat buiten houden" zei Alex.

These voices in my head screaming "Run now", I'm praying that they're human

Re: ORPG// Trapped

Sean

Ik word werkelijk gek van haar. Haar mond staat geen seconde stil. "Best als je deze wonde nog even laat nakijken in het ziekenhuis." zeg ik wanneer ze dan zegt dat ze erheen gaat. Ik volg met mijn ogen haar handen naar haar buik en zie dat ze daar wat dikker is. Ze is dus zwanger. Ik rol kort met mijn ogen. Ze had ook geen goede moment uitgekozen. Ik deed een verband rond haar arm heen terwijl haar luide stem nog steeds weerklinkt in de kamer. Ik hoor veel vragen. Wie ik ben en of ze nog wat voor me kan doen. Ik kijk haar aan. "Je praat en vraagt veel. Té veel. Dat kan wel gevaarlijk worden in een tijd zoals deze." Ik sta op en stop het koffertje weer weg. "Nee, ik heb niks nodig." Ik doe teken naar Hayley dat ze weer kan komen. Met een dampende kop soep én nieuwe kleren komt ze naar ons toe. Ik werp een blik op het kleine, zwangere meisje. Ik bestudeer haar gezicht. Ik vertrouwde haar niet. "Sean." zeg ik dan en stap vervolgens de badkamer uit. Hayley kijkt me vragend aan, maar ik richt mijn aandacht alweer op mijn leerlingen. "Ga per twee staan!" schreeuw ik en zie hoedat Hayley de deur van de badkamer sluit.

Leonie 

"Je bent in je eentje?" Een kleine glimlach siert mijn lippen. "Nou, dat komt me vaag bekend voor." Ik hoor zijn hele plan. Een gebouw voor de zieken en een gebouw voor de gezonde mensen. Ik knik. "Er zijn inderdaad niet zoveel trainers meer. Ik wil de testen wel uitvoeren op alle mensen zodat we weten in welk gebouw ze thuis horen. We moeten wel nog vele dingen regelen. Het gebouw hiernaast is al wat ouder. We moeten er nieuwe bedden in plaatsen en de keuken daar is ook niet echt intact meer , maar.." Ik streel doorheen mijn vermoeid gezicht. Ik kijk doorheen mijn vingers naar hem en laat mijn handen dan onder mijn kin leunen. "Volgens mij kan het wel lukken, ja." knik ik dan. "Het zal inderdaad veel tijd en moeite vragen, maar als we ons best ervoor doen zie ik het wel goed komen." Ik sta recht en wandel naar het raam heen. De stad zag er grijs en verlaten uit. Enkele lichtbronnen verraden dat er leven in dat huis is. Ik kijk over mijn schouders naar hem. "Hoe wil je het gaan aanpakken?" vraag ik dan en werp mijn blik weer vooruit. Ik vouw mijn handen voor mijn borst en zucht even. Ik verlangde echt naar een dampende kop koffie en een lekker warm bed.

Re: ORPG// Trapped

"Wel het spijt me, ik zei toch al dat ik veel praat, en jij bent de eerste die ik tegen kom in dagen waar ik tegen kan praten." zei Hannah. Ze vroeg zich af of het wel zo goed was om hier te komen, ze vertrouwde die jongen toch niet helemaal. Hij was zo chagerijnig. Ze was om eerlijk te zijn, blij dat hij weg was. Ze kleede zich om en at de kom met soep. Ze keek om zich heen. "Bedankt voor alles, ik zie jullie vast nog wel eens" zei ze en stapte de deur uit. Ze keek om zich heen en zag het groep je de andere kant op kijken. Ze begon dus snel naar het ziekenhuis te rennen, waarom was ze nergens veilig. Het ziekenhuis is een paar blokken verderop. Ze ging zo hard als ze kon, want ze merkte al dat ze achter haar aankamen, al had ze wel een grote voorsprong. Ze arriveerde eindelijk bij het ziekenhuis en rende door de gangen, met haar t-shirt bedekte ze haar mond tegen de zieken, al maakte het niet uit of het je mond, arm, been etc. was. Als het bloed, zweet, speeksel of wat dan ook voor een vloeistof van een zieke je aanraakt ben je ook ziek. Ze zag door het raam van een kantoor een politie agent. Ze stormde naar binnen, thank de lord dat uitgerekend hier de politie was. Ze keek de 2 verschrikt aan. "They are after me, I'm healthy don't worry, please help" zei ze snel uitlegend en dook naar beneden in een hoek zodat ze haar niet konden zien in het raam. Ze vond het vreselijk om bij iedereen hulp te moeten vragen.


Alex knikte "Daar kan ik wel voor zorgen. Het is nu gewoon belangrijk dat iedereen op een veilig plek komt, en dat het virus geremt en uitgeroeid wordt." zei hij knikkend. "Als we de zieken en gezonden gescheiden houden komt er misschien een einde aan het virus." zei hij en schrok toen er opeens een meisje de kamer in gerend kwam. Volgens hem was dat die dochter van de premier, tenminste ze leek wel heel erg op haar. Hij stond op en trok zijn pistool, op de gang zag hij het groepje met de hun pistolen ook gereed. "Where is she?" riep een van de gasten. "Drop your weapon!" riep Alex. "Now!" vervolgde hij. "De stad kan misschien wel niet zoals normaal zijn maar het is nog steeds illegaal wat jullie doen" zei hij rustig. Hij zag vanuit zijn ooghoek dat een van hun de trekker over wilde halen en school meteen. Degene viel levenloos op de grond. Hij hield er niet van om dit te doen, maar het was nodig. Anders zou hij het niet doen. De andere schoten meteen en Alex schoot ze allemaal neer. Hij zuchte, het wat niet iets waar hij trots op was maar het was het juiste om te doen.

 

These voices in my head screaming "Run now", I'm praying that they're human