O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night, (18+)

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
Ik blijf maar knikken op haar vragen, Ik wil geen ruzie met dat meisje. Ze heeft misschien mijn leven gered maar mijn vertrouwen daalt alleen maar minder. Ze heeft meer wapens,meer spullen om te overleven. " Oke" ik vang het blik mais op.
Ik moest voor haar lopen omdat ze anders bang was dat ik iets fout ging doen" Meen je dit, Ik heb alleen maar een bot zakmes en jij wat heb jj? een geweer. een mes dus haal dat ding uit mij nek",zeg ik ja het kwam bot over en dat was mischien niet best maar ik spreek de waarheid Ze moet me niet bedreigen met een mes in mijn nek omdat ze me niet vertrouwt. Ze stelt weer vragen" Ik heb geen familie meer. Ze zijn gedood voor mijn ogen. Ik heb geen groep, Ik weet niet eens waar je mensen kan vinden hier. Ik ben alleen omdat ik niemand meer heb, ik heb niets meer. Ik kan me niet beschermen, ik heb geen onderdak en geen eten. " onderweg hebben we niet zo veel meer gepraat eigenlijk en dat is best want ze maakt me kwaad.  Ze doet stoer omdat ze veel wapens heeft een getraint is om dit allemaal te doorstaan.
 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline
Toen we eindelijk stilstonden, keek ik om. De jongeman was me serieus achterna gegaan en stond nu hijgend tegen de muur aan me te bedanken. Ik duwde mijn pistool in mijn broekzak en pakte opnieuw weer mijn mes, die ik natuurlijk weer liet balanceren op mijn vingers. "Je bent echt dom." Ik keek de jongeman niet eens aan, mijn mes was een stuk interessanter. "Dan zorg je er eerst voor dat de zombies achter je aankomen, daarna ga je jankend op de grond liggen en als laatste vertrouw je een vreemdeling?" Het was duidelijk dat hij geen verstand had van deze wereld. Als je niemand had, moest je ervoor zorgen dat je ook alleen bleef. Er viel dan niemand meer te verliezen en niemand kon je bedriegen of je in je rug steken. Het overleven zou ook een stuk makkelijker zijn, want je hoeft alleen spullen te halen voor jezelf. Al lijkt het me wel erg eenzaam. Maar kom op, dat is het minst erge dat je kan overkomen. Ik moet elke dag met het idee lopen dat ik misschien wel mijn familie kon verliezen. "Dom." Het kon net zo goed zijn dat hij wel een hele groep had en dat ik in de val was gelokt, dan zou hij een stuk slimmer zijn dan dat ik dacht. Dan moest ik nu mijn mond sluiten.
Ik grijp het handvat van mijn mes stevig vast en laat het lemmet naar de jongeman wijzen. "Dit is geen val, right?" God, goede vraag zeg. Hij kon liegen. Maar toch vertrouwde ik op zijn antwoord. Hij straalde zoveel doodsangst uit, dat ik hem gewoon moest vertrouwen. "Hm.. Laat maar." Ik draai het lemmet weer terug naar beneden en draai me van de jongeman af om een blik met maïs uit mijn tas te halen. "We moeten verder, eet dit onderweg." Ik gooide het blik naar hem toe en legde mijn tas weer op mijn rug. Omdat ik hem toch nog niet helemaal vertrouw, besluit ik oom achter hem te lopen. Hij zou me dan niet van achteren kunnen aanvallen en ik zou op tijd kunnen reageren als ik van voren aangevallen zou worden. Als hij het in zijn hoofd zou halen om iets te verkeerds te doen, zat mijn mes in zijn nek. Onderweg zou ik hem wel ondervragen. Ik zou vragen naar zijn familie, zijn groep of waarom hij alleen was. Ik zou hem overigens ook nog eens duidelijk maken dat hij het niet moet wagen om mijn familie pijn te doen, want ik zou hem persoonlijk aan de monsters voeren en ik zou met veel plezier op zijn levenloze lichaam dansen.
 

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
ik ren achter het meisje aan, Ze heeft mijn leven gered en ik weet dat ze me niet vertrouwt maar toch heeft ze me geregd.
Ik weet waarom, Omdat ik angst uitstraalde. Ik ben bang, Ik zag de dood naar me toe komen en gaf het op maar toen kwam zij terug om me te helpen. ik heb nooit vertrouwen in mensen gehad maar deze keer is het anders, Omdat ze mijn leven heeft gered zal ik bij haar blijven en haar te hulp slaan wanneer ze het nodig heeft. Als we stoppen leun ik even voor over om op een rustige manier op adem te komen." Dankje", zeg ik happend naar adem. Ik was klein misschien een jaar of 6.  Ik stond aan het schoolpoortje te wachten op mijn vader die weeral te laat is om me te komen halen van school. Er kwam een man naar me toe gestapt en zegt dar hij me moest komen halen want mijn papa was nog druk bezig met zijn werk. Natuurlijk geloofde ik het, Ik was nog maar 6 en ik moest naar huis. De man wou me in de auto zetten tot mijn vader er aan kwam. Hij trok me uit de auto en nam me terug mee naar huis. Sins dien vertrouw ik niemand meer. Alleen op deze dag moest ik wel het vertrouwen naar boven halen om het meisje te geloven dat ze niets ging doen. 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline (Nog steeds op mijn mobiel haha)
Toch begin ik te twijfelen. Hij was doodsbang en hij zag er uit alsof hij binnenkort in elkaar kon stortte. Maar dat kon ook de truc zijn? Hij zou me kunnen laten denken dat hij waardeloos is en als ik dan even niet oplet, steekt hij me in mijn rug. Er kon zoveel gebeuren als ik hem zou vertrouwen, maar het idee dat ik hem achter zou laten tussen de zombies zou me dagenlang wakker houden. Ik remde af en draaide me toen weer om. Wat moest ik nou in godsnaam doen? Ik wilde mezelf en mijn overige familie niet in gevaar brengen, maar ik wilde de jongeman niet achterlaten. Ik duwde mijn mes weer in een schedel van een zombie die me had gevolgd en keerde toen weer terug naar de plek.
De jongeman zat in een bolletje op de grond. Hij had het opgegeven, hij wilde er een einde aan maken. Dat was het moment dat ik wist dat ik hem moest helpen. Ik wisselde het mes weer in voor mijn pistool en schoot de dichtstbijzijnde zombie door zijn hoofd heen. "Schiet op, schiet op." Ik herlaadde mijn pistool en bekeek de jongeman die naar me toe kwam rennen. Pure doodsangst was van zijn gezicht af te lezen. Opnieuw schoot ik en opnieuw raakte ik het hoofd van de zombie. Het was nooit handig om gebruik te maken van een geweer in de stad. Het maakte veel kabaal, dus trok het nog meer monsters aan. Binnen een paar secondes zou deze weg vol staan met monsters, dus moesten we nu zo snel mogelijk vertrekken. "Geen tijd voor bedankjes. We moeten gaan." Ik schoot voor de laatste keer en pakte de arm van de jongeman vast. "Volg me!" Schreeuwde ik over het gegil van één van de demonen heen.
Ik was eigenlijk totaal niet bang, ondanks dat de dood onwijs dichtbij was. Ik was zelfs hartstikke rustig in mijn hoofd, ik focuste me op de wegen en het vinden van de uitweg. "Hier links." Ik had geen idee of de jongeman me nog volgde. Misschien was hij de andere kant of gevlucht, of was hij gevallen en had ik hem ergens achter gelaten. Het kon ook wel zijn dat ik veel te snel aan het rennen was en dat hij me niet kon bijhouden. Ik had geen idee, maar toch besloot ik om niet om te kijken. Hij zocht het maar uit als hij me niet gevolgd was. "Rechts." Het gebrul en gegil stierf langzaam weg en ik wist dat we nu veilig zouden zijn. De monsters waren druk bezig met elkaar en zichzelf afmaken op de plek waar we zojuist hadden gestaan.

 

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
Ik bots tegen een meisje aan. Ze richt een pistool op me en wenst me dan geluk" Neen alstublief laat me niet alleen", zeg ik en begin achter haar aan te rennen. " Ik kan dit niet alleen. Ik ben waardeloos tegen deze zombie's", zeg ik nog na maar ik zie haar niet meer. Yep dit is mijn dood, ik blijf rennen door de stad want ik vind de uitgang zelfs nier meer.
Ik pak mijn zakmes steviger vast en draai me om" Dit is het einde dan maar", zeg ik luid . De zombie's komen alleen maar dichter en dichter.  Ik zet me neer op de grond en maak van mij een bolletje. Dus dit is het einde van mijn leven, Sommige zullen nu zeggen: Waarom vecht je niet? Ja , ik kan niet tegen deze 20 zombie's op. Ik heb alleen maar een zakmes en die kan niet eens 1 zombie aan dus waarom zou ik dan nog vechten?  Ik hoor de zombie's dichter bij komen dus knijp ik mijn ogen nog fijner dicht dan toen ze waren. Maar dan hoor ik dat 1 ge luid, het geluid van een geweer. Ik open mijn ogen en zie dat achter me het meisje staat. Ik ren naar haar en sta achter haar" Dankje", zeg ik. Een zucht verlaat mijn mond, ze heeft me geregd. Ik heb mijn leven aan haar te danken.

-------------------
Sorry had geen inspiratie. 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline (Sorry voor dit slechte bericht. Ik zit op mijn mobiel, dus typen is aardig lastig haha)
Daar! Ik pak twee blikjes van uit de glazen tas en laat deze in mijn tas vallen. De twee bakjes waren genoeg voor nog een aantal weken, dus voor de komende tijd kon hij er wel weer tegen aan. Ik pakte een aantal pakketjes van de pijnstillers uit een andere kast en keerde toen weer terug naar de toonbank. Moest ik verder nog iets meenemen? Ik rukte een klein EHBO tasje onder de toonbank vandaan en ook die stopte ik in de tas. Als Evan er weer bovenop zou zijn, zouden we verder het land in trekken. Dan zou zo'n kleine EHBO-tas wel van pas komen. Nu had ik alles, toch? Pijnstillers, medicatie en nog die tas. Misschien kon ik nog wat koortsremmers meenemen? Dat zou hem helpen tegen de nachtmerries. Ik liep de winkel nog één enkele keer door en als ik bedacht dat ik nog iets moest meenemen, stopte ik dit in mijn tas. Uiteindelijk had ik de helft van mijn tas gevuld met spullen. Pijnstillers, medicatie, koortsremmers en nog allemaal andere verdovende en genezende middelen. Nu hoefde we de komende tijd niet meer hier heen terug te komen.
Toen een andere groep monsters voorbij kwamen, schoot ik onder de toonbank. Stilletjes concentreerde ik me op het geluid van hun voetstappen en ik kwam pas onder de toonbank vandaan toen het weer stil was. Buiten merkte ik gelijk op dat alle monsters gefocust waren op één plek. Ze hoorden me niet eens voorbij rennen. Nu ik toch bezig was met mijn tas vullen, besloot ik om ook even langs de supermarkt te gaan. We hadden nog wel enkele blikken voedsel in huis, maar toch.. Je kon nooit genoeg eten hebben, toch? Hoe meer, hoe beter. De supermarkt zag er net zo verlaten uit als de rest van de stad. Eten lag verspreid over de grond en hele vitrines zijn uit de muren getrokken. Je kon echt duidelijk zien wat voor een haast de mensen hier hadden. "Sorry." Fluisterde ik tegen het lichaam van een klein jongetje toen ik het wegduwde. Hij lag tegen een kleine voorraad verblikte maïs aan. Ik had geen moeite meer met het zien van lichamen. Ik was er genoeg tegengekomen toen we hier heen gingen. Ik was gewend aan de stank en al het bloed, ik vond het zelfs normaal wanneer ze uit elkaar vielen. Het hoorde bij de tijd waar we in leefden. Als je op dit moment niet tegen de dood kon, was dit je einde. Overal was dood en je kon dat niet ontlopen.
Ik gooide de blikken in mijn tas samen met wat flessen water. Nu ik alles had, moest ik zien terug te komen. Dat zou nog een klus worden, vooral omdat mijn tas nu vreselijk veel geluid maakte. De blikken die tegen elkaar aan schoven, zorgde voor een soort orkest in mijn tas. Maar ik zou het wel weer overleven. Ik overleef het altijd, toch? Ik schoot weer naar buiten, waar ik gelijk aan de kant werd gegooid. Iemand knalde met een rotvaart tegen me aan. "Verdomme!" Mompelde ik en uit automatisme trok ik mijn pistool uit mijn tas. "Wat wil j-." Ik stopte midden in mijn zin en keek naar de groep zombies die aan kwamen rennen. Mijn blik ging van de zombies naar de jongeman en toen weer terug. Zonder een woord te zeggen, begon ik naar achteren te lopen. Mijn pistool nog steeds gericht op de jongeman. Als hij iets zou uithalen, dan zouden mijn kogels zijn schedel doorboren. "Succes." Ik draaide me om en begon van hem af te rennen.
Ik hoor je al denken: Waarom laat je hem daar zo achter? Nou, daar heb ik het antwoord wel op. Mensen zijn gevaarlijk. Misschien nog gevaarlijker dan de monsters, want ze zouden alles doen om in leven te blijven. Ze hebben er geen moeite mee om je te doden als je even niet oplet, zodat ze al je spullen kunnen jatten. Je moet dus zo ver mogelijk van de mensen vandaan blijven. Daarom liet ik hem daar achter, omdat ik mezelf niet in gevaar kon brengen.

 

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
 Ik hoorde een luide knap ergens uit een gebouw komen, Het klon alsof er nog een mens hier in de stad is. Maar kan ik hem haar wel vertrouwen? Welke wapens heeft hij? Ik weet het allemaal niet maar ik vergeet dat want een groot groep zombie's gingen naar het geluid af dus ik kon de straat oversteken.Ik kwam terug in een oude tankstation en ik zie overal voedjes liggen.
Ik kon wel een gat in de lucht springen maar dat is neit zo slim om te doen want anders krijg ik een hele hoop zombie's naar me toe gelokt. Ik pak mijn zak en begin er voedjes in te steken, ik ga heel  de tankstation af tot ik plots een lichaam voor me zie liggen. Het persoon heeft hellaas geen hoofd meer en geen ingewanden. Ik kon het niet meer aan en liet het toe dat er een geluid uit mijn mond kwam. Shit, ik moet hier nu zo snel mogelijk wegraken. Ik wil het tankstation uit rennen maar dan zie ik een hele hoop zombie's naar me toe komen. Ik kan dit, denk ik in me zelf. Ik pak mijn klein zakmesje en sta paraat om aan te vallen of dat denk ik toch. Toen voor dit heb ik nooit dit moeten doen, Ik ben nooit met mijn familie een dagje gaan kamperen. Ik heb nooit voor me moeten opkomen en me beschermen. Mijn vader wou me trainen voor de oorlog die hier zou plaats vinden want sommige mensen hadden het al voorspeld dat de wereld overgenomen zou worden door zombie's, grote demonen en mutanten. Toen mijn vader me net wou trainen waren net de eerste monsters de stad binnengedrongen, Mijn vader was een militair en wist dus wel hoe hij zoiets moest aanpakken. Teon de monsters ons huis binnendrongen heeft mijn pa iedereen willen beschermen maar met het gevolg dat ze zijn overleden voor mijn ogen. Die beelden zal ik nooit meer uit mijn geheugen kunnen wissen. Focus Stefan je moet ze afleiden. Ik pak een stok en smijt het weg naar de andere kant van het tankstation. Een deel gaat naar het geluid toe maar de rest blijft naar me toe rennen. Als de eerste zombie in mijn zone komt bgin ik te rennen over de straten. Ik kan nergens naar toe want de zombie's hebben de aandacht getrokken van nog andere monsters die in deze stad zijn. Ik blijf rennen en rennen tot ik tegen ieamnd of iets aanbots. 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline
De muur van New York was metershoog en hartstikke stevig, maar toch weerhield het de monsters niet om de stad in te dringen. De enige functie van de muur was het buitenhouden van deze monsters. De bewoners voelden zich er veilig achter, terwijl dit eigenlijk hun dood betekende. Er kon niemand de stad in en niemand kon de stad uit, dus zaten ze allemaal opgesloten toen de monsters binnenkwamen. Ze konden geen kant op. Allemaal werden ze verscheurd. Nog overal in de stad kon je zien wat er was gebeurd. Er stonden overal legertrucks en soms kon je nog een lichaam van iemand onder een auto vandaan trekken. In alle gebouwen zaten gaten, sommige waren veroorzaakt door de bommen die ze lieten vallen op New York en sommige waren veroorzaakt door de monsters die er doorheen beukten. New York was spontaan verdwenen en maakte plaats voor een spookstad. Een spookstad en een goudmijn.
Mijn mes verdween in het zwarte lichaam van een demon en het monsters verdween, het mes viel met veel kabaal op de grond. "Verdomme." Mompelde ik, waarna ik één van de gebouwen in vloog. Het kabaal viel overigens wel mee. Het klonk als een normaal mes dat op de grond viel, maar toch trok het veel aandacht. Het gehoor van de monsters was veel beter dan die van de mens, dus klonk het voor hun alsof er een flatgebouw instortte. Ik duwde mezelf tegen één van de muren en hield mijn adem in op het moment toen er een horde zombies langsliep. Ze hielden hun neus in de lucht, waarschijnlijk omdat ze me roken. Geweldig. Maar ondanks dat ze me toch roken, liep meer dan de helft door naar het tankstation verderop. De overgebleven zombies kwamen mijn kant op. Natuurlijk voordat ze het zagen aankomen, zat mijn mes alweer in hun schedel en vielen ze levenloos op de grond. Ik had nu alweer twee soorten monsters overleefd zonder kleerscheurtjes. Op mijn tenen sloop ik naar het volgende gebouw, de oude apotheek. Hier kon in de medicatie vinden voor mijn broer.
Ik gooide één van de bakjes hard op de grond en keek of er enige reactie loskwam in het gebouw. Het bleef stil. Het gebouw was dus veilig voor een paar minuten, wat mij de kans gaf om maar de medicijnen te zoeken. Mijn ogen vlogen door de kasten. Het was een rommeltje hier binnen. Toen de stad werd aangevallen, moesten de mensen zo snel mogelijk al hun levensmiddelen verzamelen. Ze hadden dus geen tijd om alles op te ruimen hier, wat dus de reden was dat de grond gevuld was met lege etiketten en bakjes.

 

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
 Ik kom bij de muren van New York, yes ik ben er geraakt zonder gedood te worden. Maar als er onderweg geen monsters zijn geweest zullen ze zeker en vast in de stad zitten. Ik sta voor de opening van New York, Wil ik er wel ingaan? Wil ik wel de dood tegemoet komen? Deze vragen die spoken de hele tijd door mijn hoofd, Ik weet er nooit een antwoord op te geven.
 Ik raap mijn moet bij elkaar en stap door de opening, Nu kan ik niet meer terug.  Ik kijk om me heen en zie overal monsters.
Ik verstop me achter een klein auto en hopelijk hebben ze me niet gezien. Ik moet hier toch iets kunnen vinden behalve monsters natuurlijk. Ik loop langs de randen van de stad om de meeste monsters te ontwijken, Ik kan me nog niet voldoende beschermen tegen de monsters dus ik zal ze maar gewoon moeten negeren en er rond lopen. Ik moet naar het midden denk ik in me zelf want daar waren veel winkels met voedsel en overlevingsspullen, Ik hoop stiekem dat het niet allemaal weg is door de verwoestingen die hier allemaal zijn gebeurd. Vroeger voor dit alles was New York het populairste stad hier , overal mensen. Alle winkels die overvol waren met mensen die spullen aan het kopen waren maar nu zijn er bijna geen winkels meer te bespeuren.
Ik loop naar het midden en vind daar paar oude tankstation's. " Hier moet toch alstublief wat spullen liggen die ik kan gebruiken", zeg ik wat luid. 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline
Ik hoefde nu alleen maar rechtdoor te lopen, dan zou ik uiteindelijk terecht komen bij de muur die rondom New York was geplaatst. Vanaf daar zou ik moeten oppassen, maar ik had tenminste de eerste helft van de tocht overleefd. Het gevaarlijkste deel moest ik dan nog wel zien te trotseren en de kans dat ik dood ging was vele malen groter, maar ik had tenminste één deel van de reis overleefd. Het was een wonder dat ik dit alles nog zo positief kon inzien. Dat ik keek naar wat ik had afgelegd, in plaats van wat ik nog moest afleggen. Niet veel mensen zouden dat kunnen doen in deze tijden. We waren allemaal al te veel verloren en we zouden nog veel verliezen, hoe kon een normaal mens het dan nog zo positief zien? Ik zou het niet weten. Misschien omdat ik wist dat het nergens voor nodig was om overal negatief naar te kijken. Het maakte de situatie er niet beter op, het verslechterde dan alleen maar.
Het was normaal dat ik me verveelde op de weg heen. Ik kende de paden uit mijn hoofd en de natuur veranderde hier eigenlijk nooit. Ja, alleen wanneer de seizoenen bezig was met veranderen. In de herfst lagen er overal bladeren, in de winter was bijna alles bedekt met sneeuw en in de lente was alles bezig met bloeien. Aan het begin van onze reis was ik hartstikke allergisch voor pollen, dus waren de lentes vreselijk. Ik had last van een loopneus en vreselijke jeuk. Nu we al zo lang in de natuur moesten overleven, was de allergie verdwenen. Soms had ik nog wel eens last van jeuk, maar het was niet zo erg als vroeger.
Ik was nu ongeveer een half uur bezig met lopen en ik was nog steeds niet dood. Ik had zelfs nog geen één monster gezien, wat betekende dat bijna alle monsters nu in de stad zouden zitten. Ik liet mijn vingers over de letters glijden die in een boom waren geschreven. Voordat wij hier aankwamen, heeft hier een tijd lang een man rondgelopen. Hij draaide door nadat zijn vrouw om het leven was gebracht en schreef op alle bomen de woorden 'Clear' en 'Dood'. Toen we aankwamen had de man zichzelf door zijn hoofd geschoten. We vonden zijn dagboek later midden in het bos en kwamen er dus zo achter wat hij had doorgemaakt. Die arme man ging langzaam dood van zijn verdriet. Hij had last van vreselijke nachtmerries, natuurlijk gingen ze allemaal over zijn dood van zijn vrouw. En omdat je nachtmerries tot leven kwamen, zag hij elke middag opnieuw zijn vrouw doodgaan. Het moest vast een hele opluchting zijn toen hij zichzelf eindelijk om het leven kon brengen. Hij had nu eindelijk rust. "Je moet verdomme doorlopen." Mompelde ik toen ik voor mijn gevoel iets te lang naar die woorden stond te staren. Ik moest opschieten als ik voor het donker thuis wilde zijn, er was geen tijd om te treuzelen.