O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night, (18+)

O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night, (18+)

*These nightmares wrap their evil hands around my soul at night, they try to pull me deep within a world that's ruled by fright. These dark thoughts may follow me but they'll never win the fight. I'll escape the looming shadows with the help of dawn's first light.

Ik:  Madeline Rose Hunter - 17.
Jij: ?

 

Madeline
Overal klonk er gegil. Geen gegil van mensen of dieren, maar van de wezens die buiten rondlopen. Ik kon me niet meer herinneren dat het ooit stil was geweest buiten. Dat je je ogen maar hoefde te sluiten en je het rustgevende geluid hoorde van de vogeltjes. Elke dag opnieuw hoopte ik weer dat ik iets op kon vangen van het geluid van de vogeltjes, maar het was gewoon onmogelijk om nog iets daarvan te horen. Niet alleen door het gegil, maar ook omdat negen van de tien vogeltjes alweer gevlucht of gedood zijn. De vogels verdwenen op het moment dat dit alles begon, dat de hele wereld instortte. Waar heen wist niemand. Veel dachten dat ze waren uitgestorven, ze zouden opgegeten zijn door het kwaad. Ikzelf geloofde dat ze en veilige plek hebben gevonden. Een plek waar iedereen veilig zou zijn. Ze zouden daar hun liederen zingen, andere mensen zouden geirriteerd wakker worden van het geluid van de duif. Ze zouden schreeuwen naar die ene irritante zwaan die weer eens midden op de weg zou liggen. God, wat zou ik graag weer willen schreeuwen naar die verdomde zwaan.
"Maddie!" Het hoofd van mijn vader kwam tevoorschijn van achter de deur. Hij glimlachte breed, maar het was niet de glimlach die ik wilde zien. Het was een glimlach waarmee hij wilde laten zien dat alles oké was. Maar mijn broer en ik wisten allebei dat het niet oké was. Het was alles behalve oké. We waren alles verloren. Mijn moeder, mijn zusje, ons huis en al onze andere spullen. We hadden alleen elkaar nog, gelukkig. Zonder hun zou ik ingestort zijn. Zij waren de enige die me nog op de been hield. "Ja?" Ik duwde me van mijn bed af en trok de deur helemaal open, zodat ik de rest van mijn vader eens goed kon bekijken. Vandaag had hij eindelijk zijn baard afgeschoren. Hij zag er zo een stuk beter uit. "Je moet vandaag weer de stad in. Evan zijn medicijnen zijn weer op." Hij haalde mijn zwarte rugzak achter zijn rug vandaag en drukte deze in mijn handen. "Ik wilde eerst zelf gaan, maar ik heb nog steeds last van mijn been." O ja, zijn been. Vorige keer had hij een aanval overleefd van twee monsters. Het waren reusachtige beesten en ze waren nog sterker dan dat ze eruit zagen. Ik had het met wat kleerscheurtjes overleefd, maar mijn vader had een diepe wond in zijn been. "Oké. Wat heeft hij nu allemaal nodig?" Ik rommelde wat in mijn tas. Er zat een groot vleesmes in en één pistool. Er zaten drie kogels in. "Pijnstillers en die andere rotzooi die we hem altijd moeten inspuiten. Je weet wel wat ik bedoel? Het begint met een T en eindigt met een E. God, ik weet de naam niet meer." Ik wist wat hij bedoelde, dus knikte ik. Het bleef even een paar seconde doodstil. In mijn vaders blik zag ik dat hij bezorgd was, maar hij wist ook dat we geen keuze hadden. Als we wilde dat mijn broer deze dag zou overleven, moest één van ons naar buiten en diegene was ik. "Wees alsjeblieft voorzichtig. Ik wil je vandaag niet verliezen." Hij pakte mijn hoofd stevig vast tussen zijn handen en drukte een kus op zijn voorhoofd. "Ik ben voorlopig niet van plan om te sterven, dus je bent nog niet van me af." Ik perste mijn lippen tot een glimlach. Het was dezelfde glimlach als die van mijn vader. Alles is oké.

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Jakson Stefan Salvatore - 17

Ik open mijn ogen, het felle licht schijnt weeral eens in mijn ogen. Ik wil op staan maar het lukt niet. Ik ben helemaal verstijf door de harde grond waar ik telkens op moet slapen. Ik heb niks meer, Ik heb mijn familie voor mijn ogen zien sterven. Voor mijn ogen alles zien verdwijnen wat ik lief had en nu? Nu sta ik er alleen voor. Na een lange tocht ben ik eindelijk recht geraakt. Ik heb ergens in een bosje een klein holletje gevonden waar ik kon slapen. " Jakson, je kan dit. Vecht voor wat je lief hebt", zeg moedigent tegen me zelf. Ik kruip uit het holletje en kijk om me heen" Dit gaat weer een lange dag worden" Vroeger kon ik genieten van deze stad. De mooie tulpen die in alle huisjes stonden. De vogeltjes die elke morgend fluite. Maar nu is er hier niks meer, Alles is kapot en achter gelaten. Het enigste dat je kan zien zijn de monsters die door de straten wandelen, Zoekend naar vlees. Mensen vlees. Paar maanden geleden is dit allemaal begonnen, Het begon eerst allemaal met 1 wezen. Hij at mensen op en maakte alles kapot,Maar toen kwamen er telkens meer en meer er bij. Elke dag zag je mensen vluchten voor hun leven, Elke dag zag je mensen die worden gedood. Je zult je al afvragen waarom zijn die monsters hier? Niemand weet het alleen weten ze als je ziek bent en je hebt koorst dan krijg je nachtmerrie's en dat trekt ook nog is monsters aan. Eigenlijk zijn de monsters je grooste nachtmerrie's. Mijn grooste nachtmerrie is om te sterven, Maar daar heeft nu iedereen bang voor. 
Ik wandel door de straten en eigenlijk weet ik niet naar waar ik moet, Ik heb nooit geleerd om te overleven. Nooit geleerd om te vechten met deze monsters. Ik weet niet wat ik moet doen, Het enigste wat ik nu kan doen is me verstoppen en zien dat ik het overleef. Ik sta voor een kruispunt, in elke straat kan je in de verte zien dat er monsters zijn maar het kan niet anders. Je moet er mee geconfronteerd worden. Ik kijk naar de borden die aan de rand van het kruispunt staan. New York,londen,Parijs.
Het enigste wat heel dicht bij is is New york. Ik hoop dat het de juiste keuzen is want anders is dit pad mijn dood.
 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline
Ik gooide mijn rugzak over mijn schouders heen en bekeek het houten handvat van het mes. Dit mes was niets in vergelijking met het steekwapen dat we een paar weken geleden nog hadden. Het was een reusachtig ding en nog flink scherp ook, dit was gewoon een iets groter vleesmes. We hadden het ding gevonden in één van de flatgebouwen in de stad, samen met wat blikvoedsel en wat andere handige spulletjes. Ik liet het puntje van het lemmet liet ik op mijn wijsvinger balanceren. "Gaat mijn kleine zusje weer op ontdekkingsreis?" Hoorde ik Evan zeggen toen ik langs zijn slaapkamer liep. Het was geweldig om zijn stem zo helder te horen. Dagenlang had hij geen woord meer gesproken, daar was hij te ziek voor geweest. Het enige wat hij deed was slapen en kreunen als hij weer een nieuwe pijnaanval kreeg. Maar nu praatte hij weer, dus moest het de goede kant op gaan. Zijn medicatie sloeg bij hem aan, gelukkig. "Wat jij een ontdekkingsreis noemt." Ik bleef bij de deur van zijn kamer staan en bekeek zijn bleke gezicht. Hij was nog steeds hartstikke ziek, ondanks dat hij nu wel kon praten. Maar het ging allemaal wel de goede kant op. Over een paar weken zal hij weer gezond zijn en konden we verder het land in trekken, op zoek naar een veilige plek. Hij glimlachte en draaide zich toen op zijn zij. "Ben je wel voorzichtig? Pap wil je niet kw-." Ik stapte zijn kamer binnen en ging op het puntje van zijn bed zitten. "Voorlopig zijn jullie nog niet van me af, maak je geen zorgen." Ik legde zijn deken verder over hem heen en haalde wat plukjes haar voor zijn ogen weg. "We moeten nodig weer eens de schaar door je haar halen. Het ziet er niet uit." Zei ik lachend. Ik probeerde normaal zo min mogelijk over het hele bezorgdheidgedoe te praten. Het zorgde voor verdriet en dat was het laatste waar ik nu zin in had, we moesten nu allemaal sterk zijn. "Ik meen het. Pap zou doordraaien als hij ook jou nog kwijt raakt." Hij wist dat ik van onderwerp probeerde te veranderen. Dat wist hij net zo goed als dat het buiten levensgevaarlijk was. Elke nieuwe dag was een wonder. We hadden allemaal niet verwacht dat we verder dan twee weken zouden komen, ondanks de jarenlange trainingen. Het was zwaar buiten. Overal om ons heen zagen we nieuwe dode vallen en elke dag stierven we opnieuw van de honger, maar we waren al ver. We konden nu niet meer opgeven, we waren alweer ver. "Ja ja, ik zal voorzichtig zijn." Ik drukte een kus op zijn voorhoofd en liet hem toen achter in zijn bed. Ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken en ik had even de moeite met mijn tranen inhouden. Ik was dan wel goed voorbereid voor het naar buiten gaan, maar de kans was nog altijd groter dat ik niet levend meer zal aankomen en dat wisten we allemaal. Dit zou misschien wel de laatste keer kunnen zijn dat ze me nog zouden zien. En ondanks dat we wel vaker naar buiten gingen en ik het idee van de dood wel gewend was, bleef het me benauwen. Ik wilde ze niet kwijt en zij wilde mij niet kwijt, dus moest ik maar mijn best blijven doen om in leven te blijven.

 

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
Na lang denken heb ik toch beslit het pad op te gaan. Ik moet dit kunnen overleven, maar het gaat niet makkelijk zijn. Ik heb niks, geen wapens,geen voedsel en geen plaats om telkens weer terug naar te keren. Sommige zullen nu denken waarom blijf je dan nog vechten? Waarom blijf je de dood tegemoet gaan? Ik wil me bewijzen, Ik ben slim en kan makkelijk een plan verzinnen om te overleven. Maar ik kan niet vechten maar plannen verzinnen dat helpt het aller beste, je blijft zo veel mogelijk uit het zicht van de wezens en zo kunnen ze je niet vangen.  Op het pad waar ik nu beland staan er amper huisjes, ik kan me soms nergens verstoppen voor de wezens en dat is lastig. Ik moet in New York zien te raken, Ik heb gehoord dat dit de goudmijn is om te overleven. Dat is dus mijn engiste kans voor nu. Ik kijk om me heen, Ik zoek naar bruikbare dingen die me kunnen helpen om me een klein beetje te verdedigen. Ik zie in de verte een huisje, daar moet ik zijn. Ik begin zachtjes te lopen want er zijn wezens hier dat weet ik zeker. Ik kom bij het huisje maar ik blijf staan, zijn er wezens in het huis? Toch besluit ik om er binnen te gaan. Misschien sterf ik maar dan heb ik er tenminste voor gevochten om nog te overleven. Ik zet de eerste stap in de living en kijk om me heen. Niemand te zien, dit betekend geen monsters. Ik maak een klik in mijn hoofd en begin heftig te zoeken naar spullen. Ik kom een zak tegen waar ik alles kan in doen maar ik vind niks, helemaal niks. De hoop zakt nu helemaal weg, wat als dit niets opleverd? Dan heb ik mijn energie en tijd voor niks verspild. Als ik het wil opgeven vind ik een klein zakmesje, Hier kan ik me tenminste een klein beetje mee verdedigen. Ik loop het huisje terug uit en kijk om me heen, geen monsters tot nu toe. Ik besef me nu wel dat ik hier weg moet want al snel zie ik in de verte monsters aankomen. Ik begin te lopen en ik weet niet naar waar. Waar moet ik nu naar toe? Je kan hier niemand vertrouwen want ze kunnen je zo maar vermoorden.
 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline
Ik hoefde nu alleen maar rechtdoor te lopen, dan zou ik uiteindelijk terecht komen bij de muur die rondom New York was geplaatst. Vanaf daar zou ik moeten oppassen, maar ik had tenminste de eerste helft van de tocht overleefd. Het gevaarlijkste deel moest ik dan nog wel zien te trotseren en de kans dat ik dood ging was vele malen groter, maar ik had tenminste één deel van de reis overleefd. Het was een wonder dat ik dit alles nog zo positief kon inzien. Dat ik keek naar wat ik had afgelegd, in plaats van wat ik nog moest afleggen. Niet veel mensen zouden dat kunnen doen in deze tijden. We waren allemaal al te veel verloren en we zouden nog veel verliezen, hoe kon een normaal mens het dan nog zo positief zien? Ik zou het niet weten. Misschien omdat ik wist dat het nergens voor nodig was om overal negatief naar te kijken. Het maakte de situatie er niet beter op, het verslechterde dan alleen maar.
Het was normaal dat ik me verveelde op de weg heen. Ik kende de paden uit mijn hoofd en de natuur veranderde hier eigenlijk nooit. Ja, alleen wanneer de seizoenen bezig was met veranderen. In de herfst lagen er overal bladeren, in de winter was bijna alles bedekt met sneeuw en in de lente was alles bezig met bloeien. Aan het begin van onze reis was ik hartstikke allergisch voor pollen, dus waren de lentes vreselijk. Ik had last van een loopneus en vreselijke jeuk. Nu we al zo lang in de natuur moesten overleven, was de allergie verdwenen. Soms had ik nog wel eens last van jeuk, maar het was niet zo erg als vroeger.
Ik was nu ongeveer een half uur bezig met lopen en ik was nog steeds niet dood. Ik had zelfs nog geen één monster gezien, wat betekende dat bijna alle monsters nu in de stad zouden zitten. Ik liet mijn vingers over de letters glijden die in een boom waren geschreven. Voordat wij hier aankwamen, heeft hier een tijd lang een man rondgelopen. Hij draaide door nadat zijn vrouw om het leven was gebracht en schreef op alle bomen de woorden 'Clear' en 'Dood'. Toen we aankwamen had de man zichzelf door zijn hoofd geschoten. We vonden zijn dagboek later midden in het bos en kwamen er dus zo achter wat hij had doorgemaakt. Die arme man ging langzaam dood van zijn verdriet. Hij had last van vreselijke nachtmerries, natuurlijk gingen ze allemaal over zijn dood van zijn vrouw. En omdat je nachtmerries tot leven kwamen, zag hij elke middag opnieuw zijn vrouw doodgaan. Het moest vast een hele opluchting zijn toen hij zichzelf eindelijk om het leven kon brengen. Hij had nu eindelijk rust. "Je moet verdomme doorlopen." Mompelde ik toen ik voor mijn gevoel iets te lang naar die woorden stond te staren. Ik moest opschieten als ik voor het donker thuis wilde zijn, er was geen tijd om te treuzelen.

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
 Ik kom bij de muren van New York, yes ik ben er geraakt zonder gedood te worden. Maar als er onderweg geen monsters zijn geweest zullen ze zeker en vast in de stad zitten. Ik sta voor de opening van New York, Wil ik er wel ingaan? Wil ik wel de dood tegemoet komen? Deze vragen die spoken de hele tijd door mijn hoofd, Ik weet er nooit een antwoord op te geven.
 Ik raap mijn moet bij elkaar en stap door de opening, Nu kan ik niet meer terug.  Ik kijk om me heen en zie overal monsters.
Ik verstop me achter een klein auto en hopelijk hebben ze me niet gezien. Ik moet hier toch iets kunnen vinden behalve monsters natuurlijk. Ik loop langs de randen van de stad om de meeste monsters te ontwijken, Ik kan me nog niet voldoende beschermen tegen de monsters dus ik zal ze maar gewoon moeten negeren en er rond lopen. Ik moet naar het midden denk ik in me zelf want daar waren veel winkels met voedsel en overlevingsspullen, Ik hoop stiekem dat het niet allemaal weg is door de verwoestingen die hier allemaal zijn gebeurd. Vroeger voor dit alles was New York het populairste stad hier , overal mensen. Alle winkels die overvol waren met mensen die spullen aan het kopen waren maar nu zijn er bijna geen winkels meer te bespeuren.
Ik loop naar het midden en vind daar paar oude tankstation's. " Hier moet toch alstublief wat spullen liggen die ik kan gebruiken", zeg ik wat luid. 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline
De muur van New York was metershoog en hartstikke stevig, maar toch weerhield het de monsters niet om de stad in te dringen. De enige functie van de muur was het buitenhouden van deze monsters. De bewoners voelden zich er veilig achter, terwijl dit eigenlijk hun dood betekende. Er kon niemand de stad in en niemand kon de stad uit, dus zaten ze allemaal opgesloten toen de monsters binnenkwamen. Ze konden geen kant op. Allemaal werden ze verscheurd. Nog overal in de stad kon je zien wat er was gebeurd. Er stonden overal legertrucks en soms kon je nog een lichaam van iemand onder een auto vandaan trekken. In alle gebouwen zaten gaten, sommige waren veroorzaakt door de bommen die ze lieten vallen op New York en sommige waren veroorzaakt door de monsters die er doorheen beukten. New York was spontaan verdwenen en maakte plaats voor een spookstad. Een spookstad en een goudmijn.
Mijn mes verdween in het zwarte lichaam van een demon en het monsters verdween, het mes viel met veel kabaal op de grond. "Verdomme." Mompelde ik, waarna ik één van de gebouwen in vloog. Het kabaal viel overigens wel mee. Het klonk als een normaal mes dat op de grond viel, maar toch trok het veel aandacht. Het gehoor van de monsters was veel beter dan die van de mens, dus klonk het voor hun alsof er een flatgebouw instortte. Ik duwde mezelf tegen één van de muren en hield mijn adem in op het moment toen er een horde zombies langsliep. Ze hielden hun neus in de lucht, waarschijnlijk omdat ze me roken. Geweldig. Maar ondanks dat ze me toch roken, liep meer dan de helft door naar het tankstation verderop. De overgebleven zombies kwamen mijn kant op. Natuurlijk voordat ze het zagen aankomen, zat mijn mes alweer in hun schedel en vielen ze levenloos op de grond. Ik had nu alweer twee soorten monsters overleefd zonder kleerscheurtjes. Op mijn tenen sloop ik naar het volgende gebouw, de oude apotheek. Hier kon in de medicatie vinden voor mijn broer.
Ik gooide één van de bakjes hard op de grond en keek of er enige reactie loskwam in het gebouw. Het bleef stil. Het gebouw was dus veilig voor een paar minuten, wat mij de kans gaf om maar de medicijnen te zoeken. Mijn ogen vlogen door de kasten. Het was een rommeltje hier binnen. Toen de stad werd aangevallen, moesten de mensen zo snel mogelijk al hun levensmiddelen verzamelen. Ze hadden dus geen tijd om alles op te ruimen hier, wat dus de reden was dat de grond gevuld was met lege etiketten en bakjes.

 

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
 Ik hoorde een luide knap ergens uit een gebouw komen, Het klon alsof er nog een mens hier in de stad is. Maar kan ik hem haar wel vertrouwen? Welke wapens heeft hij? Ik weet het allemaal niet maar ik vergeet dat want een groot groep zombie's gingen naar het geluid af dus ik kon de straat oversteken.Ik kwam terug in een oude tankstation en ik zie overal voedjes liggen.
Ik kon wel een gat in de lucht springen maar dat is neit zo slim om te doen want anders krijg ik een hele hoop zombie's naar me toe gelokt. Ik pak mijn zak en begin er voedjes in te steken, ik ga heel  de tankstation af tot ik plots een lichaam voor me zie liggen. Het persoon heeft hellaas geen hoofd meer en geen ingewanden. Ik kon het niet meer aan en liet het toe dat er een geluid uit mijn mond kwam. Shit, ik moet hier nu zo snel mogelijk wegraken. Ik wil het tankstation uit rennen maar dan zie ik een hele hoop zombie's naar me toe komen. Ik kan dit, denk ik in me zelf. Ik pak mijn klein zakmesje en sta paraat om aan te vallen of dat denk ik toch. Toen voor dit heb ik nooit dit moeten doen, Ik ben nooit met mijn familie een dagje gaan kamperen. Ik heb nooit voor me moeten opkomen en me beschermen. Mijn vader wou me trainen voor de oorlog die hier zou plaats vinden want sommige mensen hadden het al voorspeld dat de wereld overgenomen zou worden door zombie's, grote demonen en mutanten. Toen mijn vader me net wou trainen waren net de eerste monsters de stad binnengedrongen, Mijn vader was een militair en wist dus wel hoe hij zoiets moest aanpakken. Teon de monsters ons huis binnendrongen heeft mijn pa iedereen willen beschermen maar met het gevolg dat ze zijn overleden voor mijn ogen. Die beelden zal ik nooit meer uit mijn geheugen kunnen wissen. Focus Stefan je moet ze afleiden. Ik pak een stok en smijt het weg naar de andere kant van het tankstation. Een deel gaat naar het geluid toe maar de rest blijft naar me toe rennen. Als de eerste zombie in mijn zone komt bgin ik te rennen over de straten. Ik kan nergens naar toe want de zombie's hebben de aandacht getrokken van nog andere monsters die in deze stad zijn. Ik blijf rennen en rennen tot ik tegen ieamnd of iets aanbots. 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Madeline (Sorry voor dit slechte bericht. Ik zit op mijn mobiel, dus typen is aardig lastig haha)
Daar! Ik pak twee blikjes van uit de glazen tas en laat deze in mijn tas vallen. De twee bakjes waren genoeg voor nog een aantal weken, dus voor de komende tijd kon hij er wel weer tegen aan. Ik pakte een aantal pakketjes van de pijnstillers uit een andere kast en keerde toen weer terug naar de toonbank. Moest ik verder nog iets meenemen? Ik rukte een klein EHBO tasje onder de toonbank vandaan en ook die stopte ik in de tas. Als Evan er weer bovenop zou zijn, zouden we verder het land in trekken. Dan zou zo'n kleine EHBO-tas wel van pas komen. Nu had ik alles, toch? Pijnstillers, medicatie en nog die tas. Misschien kon ik nog wat koortsremmers meenemen? Dat zou hem helpen tegen de nachtmerries. Ik liep de winkel nog één enkele keer door en als ik bedacht dat ik nog iets moest meenemen, stopte ik dit in mijn tas. Uiteindelijk had ik de helft van mijn tas gevuld met spullen. Pijnstillers, medicatie, koortsremmers en nog allemaal andere verdovende en genezende middelen. Nu hoefde we de komende tijd niet meer hier heen terug te komen.
Toen een andere groep monsters voorbij kwamen, schoot ik onder de toonbank. Stilletjes concentreerde ik me op het geluid van hun voetstappen en ik kwam pas onder de toonbank vandaan toen het weer stil was. Buiten merkte ik gelijk op dat alle monsters gefocust waren op één plek. Ze hoorden me niet eens voorbij rennen. Nu ik toch bezig was met mijn tas vullen, besloot ik om ook even langs de supermarkt te gaan. We hadden nog wel enkele blikken voedsel in huis, maar toch.. Je kon nooit genoeg eten hebben, toch? Hoe meer, hoe beter. De supermarkt zag er net zo verlaten uit als de rest van de stad. Eten lag verspreid over de grond en hele vitrines zijn uit de muren getrokken. Je kon echt duidelijk zien wat voor een haast de mensen hier hadden. "Sorry." Fluisterde ik tegen het lichaam van een klein jongetje toen ik het wegduwde. Hij lag tegen een kleine voorraad verblikte maïs aan. Ik had geen moeite meer met het zien van lichamen. Ik was er genoeg tegengekomen toen we hier heen gingen. Ik was gewend aan de stank en al het bloed, ik vond het zelfs normaal wanneer ze uit elkaar vielen. Het hoorde bij de tijd waar we in leefden. Als je op dit moment niet tegen de dood kon, was dit je einde. Overal was dood en je kon dat niet ontlopen.
Ik gooide de blikken in mijn tas samen met wat flessen water. Nu ik alles had, moest ik zien terug te komen. Dat zou nog een klus worden, vooral omdat mijn tas nu vreselijk veel geluid maakte. De blikken die tegen elkaar aan schoven, zorgde voor een soort orkest in mijn tas. Maar ik zou het wel weer overleven. Ik overleef het altijd, toch? Ik schoot weer naar buiten, waar ik gelijk aan de kant werd gegooid. Iemand knalde met een rotvaart tegen me aan. "Verdomme!" Mompelde ik en uit automatisme trok ik mijn pistool uit mijn tas. "Wat wil j-." Ik stopte midden in mijn zin en keek naar de groep zombies die aan kwamen rennen. Mijn blik ging van de zombies naar de jongeman en toen weer terug. Zonder een woord te zeggen, begon ik naar achteren te lopen. Mijn pistool nog steeds gericht op de jongeman. Als hij iets zou uithalen, dan zouden mijn kogels zijn schedel doorboren. "Succes." Ik draaide me om en begon van hem af te rennen.
Ik hoor je al denken: Waarom laat je hem daar zo achter? Nou, daar heb ik het antwoord wel op. Mensen zijn gevaarlijk. Misschien nog gevaarlijker dan de monsters, want ze zouden alles doen om in leven te blijven. Ze hebben er geen moeite mee om je te doden als je even niet oplet, zodat ze al je spullen kunnen jatten. Je moet dus zo ver mogelijk van de mensen vandaan blijven. Daarom liet ik hem daar achter, omdat ik mezelf niet in gevaar kon brengen.

 

Re: O// These nightmares wrap their evil hands around my soul at night,

Stefan
Ik bots tegen een meisje aan. Ze richt een pistool op me en wenst me dan geluk" Neen alstublief laat me niet alleen", zeg ik en begin achter haar aan te rennen. " Ik kan dit niet alleen. Ik ben waardeloos tegen deze zombie's", zeg ik nog na maar ik zie haar niet meer. Yep dit is mijn dood, ik blijf rennen door de stad want ik vind de uitgang zelfs nier meer.
Ik pak mijn zakmes steviger vast en draai me om" Dit is het einde dan maar", zeg ik luid . De zombie's komen alleen maar dichter en dichter.  Ik zet me neer op de grond en maak van mij een bolletje. Dus dit is het einde van mijn leven, Sommige zullen nu zeggen: Waarom vecht je niet? Ja , ik kan niet tegen deze 20 zombie's op. Ik heb alleen maar een zakmes en die kan niet eens 1 zombie aan dus waarom zou ik dan nog vechten?  Ik hoor de zombie's dichter bij komen dus knijp ik mijn ogen nog fijner dicht dan toen ze waren. Maar dan hoor ik dat 1 ge luid, het geluid van een geweer. Ik open mijn ogen en zie dat achter me het meisje staat. Ik ren naar haar en sta achter haar" Dankje", zeg ik. Een zucht verlaat mijn mond, ze heeft me geregd. Ik heb mijn leven aan haar te danken.

-------------------
Sorry had geen inspiratie. 

Let your smile change the world. Don't let the world change your smile